[ Pobierz całość w formacie PDF ]

czyć cielÄ™, które zachorowaÅ‚o, kiedy byÅ‚a w szpitalu. W ko­
lejnym boksie staÅ‚ wielki, piÄ™kny ogier. Nie lubiÅ‚ towarzy­
stwa. Stukał kopytami i prychał na Tellie, kiedy obok niego
przechodziła. Należał do J. B. Podeszła do kolejnego boksu,
gdzie staÅ‚a piÄ™kna klacz palomino. KoÅ„ uniósÅ‚ gÅ‚owÄ™, do­
strzegajÄ…c Tellie.
- Sand! - roześmiała się Tellie. - Tak się nazywasz. J. B.
pozwalał mi na tobie jez
dzić.
Delikatnie pogÅ‚askaÅ‚a jej biaÅ‚awe nozdrza. Powoli wra­
cały kolejne wspomnienia. Wyszła ze stodoły. Minęła staw
ze złotymi rybkami. Nieopodal rosły niewysokie drzewa
i staÅ‚y biaÅ‚e ogrodowe meble. Cudowne musiaÅ‚o być prze­
siadywanie tutaj w pogodne dni. Usłyszała podjeżdżający
samochód i zaciekawiła się, kto to może być. Była pewna,
że nie J. B., bo miał wrócić w poniedziałek. Obawiała się
ponownego z nim spotkania. Tak szybko wyjechaÅ‚ z mia­
sta, zupełnie jakby dręczyły go wyrzuty sumienia. A może
bał się, że Tellie zacznie myśleć o czymś poważniejszym?
Weszła do salonu przez tylne drzwi i stanęła jak wryta.
W drzwiach stała piękna blondynka. Ubrana była w żółtą
sukienkę, która leżała na niej niczym druga skóra. Miała
piÄ™kne, dÅ‚ugie wÅ‚osy i doskonale zrobiony makijaż. Patrzy­
ła na Tellie spojrzeniem, które mogłoby doprowadzić wodę
do temperatury wrzenia.
116 Diana Palmer
- A więc to ty jesteś powodem, dla którego mam się nie
zbliżać do tego domu.
Blondynka wydawała jej się znajoma. Tellie zapragnęła
nagle uciec.
- Nie mów, że mnie nie pamiętasz. Chyba nie po tym,
jak przerwałaś nam z J. B. spotkanie na tej właśnie sofie?
Sofa. Dwie osoby na sofie, obie półnagie. J. B. wściekły
i wrzeszczący. Nell spiesząca zobaczyć, dlaczego Tellie
płacze.
Tellie przesłoniła usta dłonią. Wspomnienia zaczęły
napływać potężną falą. J. B. powiedział, że jest brzydka,
że jest obca, że nigdy nie mógłby jej pokochać, że jej nie
chciał. Powiedział to!
ByÅ‚o jeszcze coÅ›. Jeszcze coÅ›... Nie przyszedÅ‚ na rozda­
nie dyplomów. I okłamał ją. Kazał sekretarce kupić dla niej
prezent. Oskarżył ją, że chodzi za nim jak pies. Powiedział,
że ma jej dość.
Tellie poczuÅ‚a, że robi jej siÄ™ niedobrze. Wyminęła blon­
dynkę i pobiegła w stronę łazienki, zatrzaskując za sobą
drzwi..
- Tellie? - Otworzyły się drzwi i weszła zmartwiona Nell.
- Dobrze się czujesz? Och, na miłość boską! - Chwyciła
ręcznik z szafki, zmoczyła go i przetarła pobladłą twarz
Tellie. - Chodz
, połóż się.
- Ta kobieta... - wykrztusiła Tellie.
- Pokazałam jej drzwi. Szybko tu nie wróci, gwarantuję.
- Ale poznaÅ‚am jÄ… - rzekÅ‚a drżącym gÅ‚osem Tellie. - By­
li razem z J. B. na sofie, półnadzy. Wrzeszczał na mnie.
Powiedział... - gula tkwiła jej w gardle - że jestem tylko
brzydką przybłędą, którą przyjął pod dach, i że nigdy mnie
Skrywana miłość 117
nie zechce. - A
zy popłynęły jej po policzkach. - Powiedział,
że nie chce mnie więcej widzieć!
- Tellie... - Nell nie wiedziała, co powiedzieć.
- Po co mnie tu sprowadził?
- CzuÅ‚ siÄ™ winny. To przez niego miaÅ‚aÅ› wypadek. ZginÄ™­
Å‚abyÅ›, gdyby nie Grange.
- Wiedziałam, że jest jakiś powód, o którym nie chce
mi powiedzieć.
Poczucie winy. Czy również dlatego tak namiÄ™tnie jÄ… ca­
Å‚owaÅ‚? ChciaÅ‚ jej wynagrodzić to, co powiedziaÅ‚? Ale prze­
cież to była prawda. Nie chciał jej. A
zy popłynęły jej po
policzkach.
- ChcÄ™ wrócić do domu Marge. Zanim on wróci. - Spoj­
rzaÅ‚a w oczy Nell. - A potem nie chcÄ™ go widzieć do koÅ„­
ca swoich dni.
ROZDZIAA
SZÓSTY
Nell nie umiała namówić Tellie, żeby została w domu. Tel-
lie przypomniaÅ‚a sobie, że Marge miaÅ‚a atak serca, i wpad­
ła w panikę, ale Nell zapewniła ją, że Marge będzie zdrowa.
Miała dużo szczęścia, że w porę wykryto u niej nadciśnienie.
Ponieważ Tellie wszystko sobie przypomniała, nie było
żadnych przeszkód, by udała się do Marge. Przypomniała
sobie też o swojej pracy i miaÅ‚a nadziejÄ™, że jej nie straci­
Å‚a. ZadzwoniÅ‚a do Justina, który zapewniÅ‚ jÄ…, że praca cze­
ka na jej powrót do zdrowia. Poczuła, że ciężar spadł jej
z barków.
Nie chciaÅ‚a myÅ›leć o J. B. To byÅ‚o zbyt okropne. Wie­
dziaÅ‚a, że nigdy mu nie wybaczy tego, w jaki sposób zarea­
gował, kiedy chciała mu powiedzieć o Marge. Zastanawiała
się, jaką perfidną grę prowadził z nią w tym domu.
Marge i dziewczynki przywitały ją radośnie.
- Jesteś pewna, że chcesz mnie przyjąć? - spytała Nell,
wnoszÄ…c walizki.
- Wiesz, że jesteś tutaj mile widziana - zapewniła Marge. [ Pobierz całość w formacie PDF ]