Langan Ruth Korsarska rapsodia

Podobne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wania po morzach i oceanach, w służbie króla i ojczyzny. A po-
tern złożył największą ofiarę. Oddał syna i wnuka. Został odarty
z nadziei na przyszłość. Ale ta jedna świetlista chwila wynagro�
dziła mu wszystkie cierpienia. Opromieniła go na stare lata bla�
skiem sławy i zyskała wdzięczność ukochanego monarchy,
a także uznanie jego własnych rodaków.
Ambrozja spojrzała na swą rodzinę i zobaczyła, że oni rów�
nież są do głębi przejęci. Bethany i Darcy uśmiechały się, pła�
cząc ze szczęścia. Pani Coffey mocno przegryzała dolną wargę,
aby się nie rozpłakać. Winnie łkała cicho w chusteczkę. Nawet
Newton nie mógł oprzeć się wzruszeniu i z trudem powstrzy�
mywał napływające do oczu łzy.
Król nie próbował powściągać emocji tłumu. W końcu jed�
nak uniósł rękę do góry na znak, że pragnie przemówić.
- Ta wspaniała rodzina zostanie ze mną tu, na podwyższe�
niu, do końca, tak aby wszyscy zgromadzeni mieli okazję przy�
jrzeć się szlachetnym twarzom ludzi, którym król tak wiele ma
do zawdzięczenia.
Członkowie rady królewskiej natychmiast zrobili miejsce
przy królu dla rodziny Lambertów.
Król Karol chwycił rękę Ambrozji i nachylił się do niej,
szepcząc:
- Jest ktoś, kto przesyła wyrazy żalu, że nie może uczestni�
czyć w tej podniosłej uroczystości.
- Riordan... - szepnęła. - Gdzie on teraz jest, Wasza Wy�
sokość?
- To tajemnica. Ale mogę powiedzieć coś innego. -
Uśmiechnął się. - Teraz rozumiem, dlaczego taki zaprzysięgły
samotnik i obieżyświat jak on stracił dla ciebie głowę, o pani.
- On... powiedział o tym Waszej Wysokości?
Król roześmiał się, a jego śmiech brzmiał głęboko i dzwięcznie.
- Nie musiał. Wyczytałem to w jego oczach. Tak jak teraz
czytam w twoich, pani.
Ambrozja zarumieniła się i spuściła głowę. Poczuła się nie�
zmiernie szczęśliwa, jak prawie nigdy dotąd. Właśnie w tej
chwili król dodał:
- Muszę panią jednak ostrzec co do jednej rzeczy, panno
Lambert. Ludzie tacy jak Riordan niechętnie zapuszczają korze�
nie. Ich żywiołem jest ryzyko i niebezpieczeństwo. Nie potrafią
bez tego żyć. Uważam, że Riordan Spencer jest właśnie tego
typu człowiekiem - niepoprawnym ryzykantem i wiecznym
wędrownikiem. Nawet obecnie, po tym wszystkim, co prze�
szedł, bez jednego słowa, na moją prośbę, podjął się misji, która
może kosztować go życie.
Ambrozja aż do końca audiencji nie mogła otrząsnąć się z odrę�
twienia, w które wprawiły ją rewelacje króla. Nie słyszała ani nie
widziała ludzi, którzy jeden po drugim zbliżali się do podwyższe�
nia, składając petycję przed królem i jego radą. Niewidzącymi
oczami patrzyła na otaczający ją przepych i paradę dworskiego ce�
remoniału. Obojętnie przyjęła fakt, że kipiący z wściekłości Silas
wybiegł z sali, porzucając Edwinę i jej matkę.
Jedyne, o czym mogła myśleć, to Riordan, kolejny raz wy�
stawiający się na niebezpieczeństwo.
Mógł umrzeć, a ona już nigdy nie miałaby okazji powiedzieć
mu o tym, jak bardzo go kocha.
Umrzeć. Nagle spłynął na nią spokój. Wstrząs minął. Nie.
On nie umarł. Gdyby tak było, ona by o tym wiedziała. Jej serce
by to przeczuło. Nie siedziałaby tak spokojnie przy królu, gdyby
Riordan Spencer zginął gdzieś tam, w nieznanym miejscu, z da�
la od niej. Ona bowiem padłaby nieżywa w tym samym czasie
co on.
Ambrozja rozejrzała się wokół ze zdziwieniem. Zauważyła,
że wszyscy już wstali i kłaniają się nisko wychodzącemu z sali
królowi.
- Idziemy, Ambrozjo. - Dziadek podsunął jej ramię.
- Dokąd mamy iść, dziadku?
Uśmiechnął się.
- Co się z tobą dzieje, dziewczyno? Król zaprosił nas
wszystkich do swoich prywatnych apartamentów. To najwyższy
zaszczyt, jakiego mogliśmy dostąpić w życiu. Spożyjemy kola�
cję w towarzystwie króla Anglii.
Jej siostry chichotały uszczęśliwione, a twarze dwóch staru�
szek promieniały nie dającą się opisać radością.
Nagła myśl przemknęła jej przez głowę. A może Riordan
także będzie na tej kolacji? Jeżeli nie, to spróbuje namówić kró�
la, by zdradził miejsce jego pobytu. Tak właśnie zrobi. Jeżeli
uda się jej wydobyć głos w obecności monarchy, zdobędzie się
na odwagę i zapyta go o to wprost.
ROZDZIAA DZIEWITNASTY
Ambrozja uśmiechnęła się urzekająco, gdy lokaj w liberii
zwrócił się do niej ze słowami:
- Zechcą państwo pójść ze mną?
Zaprowadzono ich do salonu w prywatnych apartamentach
króla. Znajdował się w nim kominek, na którym płonęły wielkie
drwa oraz ustawione w krąg wygodne krzesła.
Wszedł służący z tacą, niosąc herbatę i piwo. Na innych
znajdowały się ser i ciasteczka.
Pokój stopniowo zapełniał się gośćmi. Byli wśród nich ele�
ganccy lordowie z żonami oraz dwóch przedstawicieli Francji
i Hiszpanii, którzy prześcigali się we wzajemnych uprzejmo�
ściach: Francuz mówił po hiszpańsku, a Hiszpan po francusku.
Przyszedł także kardynał. Nadeszli również członkowie rady
królewskiej. Wszyscy przybyli po to, aby pogratulować Geof�
freyowi Lambertowi i jego rodzinie pomyślnego zakończenia
niebezpiecznej wyprawy.
Za każdym razem, gdy drzwi się otwierały, Ambrozja pod�
nosiła głowę i wpatrywała się w nie z natężeniem. Miała na�
dzieję, że ukaże się w nich ten, na którego czekała: Riordan
Spencer. Kiedy jednak okazało się, że to ktoś inny, rozczarowa�
na opuszczała wzrok i ponownie skupiała uwagę na filiżance
z herbatą.
Widząc jej zdenerwowanie, Newton nachylił się ku niej, mó�
wiąc:
- Nie martw się, panienko. On nadejdzie.
Starała się uśmiechnąć, ale wargi jej drżały. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ewelina111.htw.pl

�

pobieranie * pdf * do ÂściÂągnięcia * download * ebook

Podobne