[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nerwowo serwetkę. Czyżby ciotka sugerowała, że Erling
należy to tego samego gatunku ludzi co Ivan Wilse?
- Erling byÅ‚ w tamtym czasie mÅ‚odym chÅ‚opcem - wtrÄ…­
cił się Gerhard. - Z pewnością zafascynował go nieznajomy
wuj. Ale po tym wszystkim zerwali ze sobÄ… kontakt.
Ciotka Alice zacisnęła usta w wÄ…skÄ… kreskÄ™ i nie ode­
zwała się.
- Mam nadzieję, że lubicie dziczyznę - pośpiesznie
wtrÄ…ciÅ‚ siÄ™ Berner. - Bo postanowiliÅ›my was podjąć kuro­
patwami.
I dalej rozmowa potoczyÅ‚a siÄ™ już gÅ‚adko. Emily zatÄ™sk­
niła za przeszłością. Dziwne, że ta kobieta, która przez
dwanaście lat była jej matką, pod wpływem gwałtownych
zdarzeń stała się jej obca. Niebywałe, jak życie dopada
bliskich sobie ludzi i szarpiÄ…c, przeciÄ…ga przez wichry i bu­
r/e, by w koÅ„cu pozostawić ich po dwóch stronach przepas­
tnej otchłani. W głębi serca wiedziała, jaki jest warunek, by
wybaczyła ciotce. Alice musiałaby przyznać, że mama żyje
i że wiedziała o tym przez wszystkie te lata, ale nie zdobyła
się na wyjawienie prawdy ze strachu, że utraci Emily.
Ciotka otworzyÅ‚a szufladÄ™ w biurku Bernera i coÅ› stam­
tÄ…d wyjęła. Z doÅ‚u dolatywaÅ‚y wesoÅ‚e gÅ‚osy i Å›miech Ger­
harda i Bernera. Wydawało się, że dobrze się bawią.
Emily spojrzała na przedmiot, który ciotka trzymała na
kolanach. PoznaÅ‚a szkatuÅ‚kÄ™ z wieczkiem ozdobionym ma­
są perłową. Ta szkatułka zawsze stała w sekretarzyku
w mieszkaniu ciotki. Właśnie tam, poinstruowana przez
ciotkÄ™, znalazÅ‚a j eden ze szkiców mamy wraz z medalio­
nem, który Emily miała na szyi podczas katastrofy. Tam też
leżał schowany list od ojca, który ciotka przed nią ukryła.
Emily zadrżała. Siedziała znów naprzeciwko kobiety,
która pozbawiła ją obojga rodziców i brata. Która udawała,
że jest jej matką. Przypomniała sobie słowa z listu ojca:
Ukochana Córko!
Długo chorowałem, ale teraz zamierzam Cię odwiedzić. Oboje
mamy tyle do nadrobienia. Mam nadzieję, że przyjedziesz ze mną
do Kragerø i zamieszkasz tu przez jakiÅ› czas. JeÅ›li jesteÅ› już
mężatką i masz dzieci, wszystkich Was serdecznie zapraszam.
List leżał nieodpieczętowany w szufladzie ciotki, aż do
Å›mierci ojca. Emily pojechaÅ‚a do Kragerø, ale tylko po to,
by usłyszeć treść testamentu sporządzonego przez ojca.
SÅ‚yszÄ…c dolatujÄ…cy z. doÅ‚u gÅ‚os Gerharda, gÅ‚Ä™boki i piÄ™k­
ny, pomyÅ›laÅ‚a, że na przekór okolicznoÅ›ciom i wbrew wszel­
kim oczekiwaniom, wszystko obróciÅ‚o siÄ™ na dobre. Spot­
kała mężczyznę swego życia i go poślubiła. Spotkała swoją
mamę pomimo wszelkich zabiegów ciotki, by utrzymywać
je z dala od siebie. Tylko ojca nie dane jej było zobaczyć.
Nie spotkaÅ‚a go nigdy wiÄ™cej, po tym jak w wieku dziesiÄ™­
ciu lat popłynęła statkiem do Bergen.
Ciotka podała jej małą brązową kopertę i oświadczyła:
- Chcę, żebyś to wzięła, Emily.
Emily chwyciła kopertę i popatrzyła na nią uważnie.
- W środku jest klucz.
Koperta była zapieczętowana, ale przez sztywny papier
wyczuła coś twardego.
- To klucz od skrytki bankowej w Bergens Privatbank,
gdzie pracuje Karsten.
Emily pokiwała głową, czekając na wyjaśnienie.
- Otworzysz ją po mojej śmierci. Ni e wcześniej.
- Ale dlaczego?
- ChcÄ™ ci coÅ› wyjaÅ›nić i dlatego napisaÅ‚am list. Wszyst­
ko w nim jest. Bardzo mi na tym zależy, żebyś go prze-
czytała. Musisz mi jednak przyrzec, że poczekasz.
Wpatrywała się w ciotkę. Obie siostry były do siebie
bardzo podobne. W rysach ciotki widziaÅ‚a mamÄ™ i Å‚zy na­
płynęły jej do oczu.
- Przyrzeknij mi, że poczekasz, Emily!
- ObiecujÄ™.
- Dziękuję. Kamień spadł mi z serca.
Dlatego że pozbyÅ‚a siÄ™ klucza? Czy dlatego, że jej obie­
caÅ‚am, że otworzÄ™ skrytkÄ™ dopiero po jej Å›mierci? - prze­
mknęły jej przez myśl natrętne pytania.
- Zapomnijmy już o tym. Wracajmy do Thorvalda i Ger­
harda. Pewnie zachodzą w głowę, gdzie przepadłyśmy.
Emily usiÅ‚owaÅ‚a uchwycić spojrzenie ciotki. Gdyby tyl­
ko zechciała teraz opowiedzieć prawdę, mogłyby znów się
do siebie zbliżyć.
- Jesteś całkowicie pewna, ciociu, że nie byłoby lepiej,
gdybym teraz przeczytała ten list?
Ciotka cofnęła się, a w jej wzroku pojawiło się coś
odpychajÄ…cego.
- Jestem absolutnie pewna, Emily. Wiem, co robiÄ™.
Możesz przeczytać list, ale dopiero po mojej śmierci.
- Dlaczego to takie ważne, żebym poczekała?
Przez moment czas się jakby zatrzymał. Nawet mężczyz
­
ni na dole przerwali rozmowÄ™.
- Ponieważ nie j estem w stanie przewidzieć, do czego
by to doprowadziło. Ponieważ nie wolno wciąż na nowo
igrać z losem. Musi być tak, jak postanowiłam.
Emily poddała się. Wydawało jej się, że wie, co ciotka
napisała w liście. Ciotka może jeszcze długo żyć, kto wie,
czy Agnes nie umrze pierwsza. O co ciotce w ogóle chodzi?
Czy uważa, że po jej Å›mierci Å‚atwiej bÄ™dzie mi jej wyba­
czyć? A jak mają wyglądać nasze stosunki teraz? Będziemy
udawać, jakby nigdy nic?
Wszystko na to wskazuje, pomyślała i wstała. Ciotka
pobladÅ‚a, a usta jej posiniaÅ‚y. Emily nie miaÅ‚a odwagi zada­
wać jej więcej pytań. Berner wspominał coś, że choruje
i jest osÅ‚abiona. Trudno, list musi pozostać w skrytce ban­
kowej ! Klucz ciążyÅ‚ jej w kieszeni, postanowiÅ‚a wiÄ™c scho­
wać go na strychu w domu przy Parkvei Store, i sięgnąć po
niego dopiero, gdy będzie potrzebny.
Kiedy Pauline dopÅ‚ynęła do wyspy Skogsø i zeszÅ‚a na
lÄ…d, zobaczyÅ‚a wychylajÄ…cego siÄ™ z szopy na Å‚odzie męż­
czyznę. Serce jej podskoczyło, gdy rozpoznała w nim Siver-
ta Berge. Wyszedł jej na spotkanie!
- Witam, panno Selmer. Obawiam siÄ™, że naszemu go­
spodarzowi coś stanęło na przeszkodzie, by panią osobiście
powitać. No cóż, maestro ćwiczy. - Uśmiechnął się szeroko
i dodaÅ‚: - Niech mi wiÄ™c bÄ™dzie wolno pomóc pani z ba­
gażem.
Woz
nica czekał na koz
le powozu. Berge załadował
torby i przybory do malowania, po czym dał znak woz
­
nicy, by ruszyÅ‚. NastÄ™pni e odwróciÅ‚ siÄ™ do niej i zapropo­
nował:
- Może przejdziemy się przed obiadem. Jesteśmy tu
j edynymi gośćmi, a obiad zostanie podany nie wcześniej
niż za godzinę.
- Chętnie pospaceruję. Przez cały dzień malowałam
w pracowni.
Powoli skierowali siÄ™ w stronÄ™ głównego budynku mie­
szkalnego. [ Pobierz całość w formacie PDF ]