[ Pobierz całość w formacie PDF ]

a jej nawoływania paraliżowały mu mózg.
Nawet gdy się w końcu uspokoił, była tu nadal, drwiła z niego, pogardzała nim, był jej zabawką. Pozwalała mu opuścić łóżko -
ale nawet wówczas nie był w stanie od niej odejść.
Jake zaszczekał krótko, z dezaprobatą. Frank zakrył dłońmi zalaną potem twarz, gorąco rozlewające się w dole ciała paliło go
wstydem. Wił się w duchowej agonii; próbował płakać, ale łzy nie płynęły. Chwycił poduszkę, miął ją, skręcał i chciał, aby
kobiety na dole go słyszały.
Po długim czasie zapadł w sen. Męczyły go potworne sny, w których erotyzm mieszał się z przerażającymi zjawami; wszystko
to przerywało posępne wycie Jake'a. Wi-
72
chura dosięgła zenitu, grad nieprzerwanie walił w szyby okien, jak gdyby nawet niebo potępiało go, za to, co zrobił.
Frank obudził się z bólem głowy - czuł uderzenia pulsu w skroniach, tępy ból rozsadzał mu głowę, tak że nawet szarość
zimowego poranka, była dlań zbyt jaskrawa. Dzień brutalnie wtargnął w jego zmaltretowany, zmęczony mózg. Stoczył się z
łóżka, chwycił za kotary i z przerażeniem wpatrywał się w matowe szkło szyby. Spływały po nich strużki wody. a wiatr próbował
wyrwać je z ram. Na morzu szalała burza, słyszał dalekie uderzanie fal w Kotle. Wiedział już, że łódz
dziś nie przypłynie.
Jake wstał, przeciągnął się i przyglądał się badawczo swemu pana. Frank pogłaskał go, zatrzymał dłoń na głowie psa, ale ten
strząsnął dłoń. ,,Przepraszam, Jake. Musimy coś zrobić, żeby się ich pozbyć. Chodz
, zejdziemy na dół".
Owczarek ociągał się, zawarczał i wyszczerzył zęby.
"No, chodz
, nie bÄ…dz
głupi! Nie możemy tu zostać przez cały dzień. Wyjąwszy wszystko inne, mamy dziś trochę roboty z
owcami. Chodz
!"
Frank schodził stopniowo na dół, trzymając się poręczy, Jake za nim. Zanim jeszcze doszli do drzwi na dole, ostry zapach
uderzył w ich nozdrza. Smażony bekon: słyszeli skwierczenie na patelni.
- Dzień dobry, Frank. Dobrze spałeś? - Samanta była ubrana, stała razem z trzema dziewczętami, a jej szybkie, niemal lękliwe
spojrzenie rozproszyło początkowe obawy farmera, że jej bluzka mogłaby wciąż być rozpięta. Ruth smażyła bekon, Janet
opiekała chleb przy kominku, a Debbie kładła sztućce i talerze na wyczyszczonym sosnowym stole. Ellen wciąż leżała owinięta
w koce i spała. "Co za dziecko - pomyślał Frank - leniwy, mały brzdąc".
- Dziękuję, dobrze spałem - skłamał, zmuszając się do uśmiechu. - A wy?
- Cudownie. Wszystkie.
- To dobrze - czuł się nieswojo, był zmieszany; nie nawykł do tego, że ktoś przygotowuje mu śniadanie, nie
73
wiedział, co ze sobą zrobić Niepewnie usiadł przy stole, zauważył, ze Jake znów ułożył się w najdalszym kącie po-koju,
spoglądając na mego, z płasko położonymi uszami i podwiniętym pod siebie ogonem Nic me zmieniło się od poprzedniego
wieczora
- Jakie jajka lubisz9 - Ruth odwróciła się od pieca, jej pełne czerwone usta rozciągnęły się w uśmiechu, d zielonkawe oczy
zdawały się pytać o cos więcej mz wygłoszone konwencjonalne, domowe pytanie - utkwione w nim, penetrujące,
przeszukujÄ…ce go
- Ja - Frank z trudnością wykrztusił - Hm takie średnio usmażone Nie jestem wybredny Jajka to jajka
Odwróciła się do patelni, a on nie mógł od mej oderwać wzroku, instynktownie wyczuwając pod wytartymi dżinsami twarde
pośladki i dziewczęce biodra Gdy z trudem oderwał od niej wzrok Samanta przyglądała mu się z dezaprobatą Zazdrośnie
Przełknął ślinę skrępowany
- Ranek dziś niezbyt ładny - czuł, ze musiał cos powiedzieć, zęby uratować sytuację - Grad znów zmienił się w ulewny deszcz,
niesiony gwałtownymi podmuchami wichru
- No cóż, sztorm się me skończył - Samanta nie patrzyła teraz na mego, koncentrując się na układanych na stole sztućcach -
Wygląda na to, ze łódz
jednak me przypłynie - Jej głos brzmiał dwuznacznie
- Zadzwonię do portu - zatrzymał się Zapomniał zupełnie, ze telefon me działa Poczuł się jak człowiek złapany w potrzask -
było to cos w rodzaju paniki "To ja zostałem porzucony na bezludnej wyspie, nie wy" - Może, jeśli wichura osłabnie, łódz

przypłynie za godzinę czy dwie Zdarzało się JU%7ł, ze docierali tu dopiero koło południa Na wyspach wszystko zależy od pogody
- wiedział, ze wiatr me zmniejszy siły, i ze na pewno prom dziś nie przybędzie, ale nie chciał tak łatwo dać za wygraną
Rzucił ukradkowe spojrzenia w kierunku drzwi i stwierdził z ulgą, ze strzelba stoi oparta tam, gdzie ją zo-
74
stawił zeszłej nocy. Dało mu to przez moment cień nadziei. Było to głupie; wiedział, że nie mógłby użyć strzelby wobec
gromady kobiet. W stosownym momencie powinien ją rozładować i odłożyć w bezpieczne miejsce.
- Z
niadanie gotowe! - Ruth zaczęła ustawiać na stole talerze pełne bekonu, smażonych jaj i chleba.
- No, chodz
cie wszyscy, bo ^ostygnie! Hej, Ellen ciągle leży w łóżku! Wstawaj, Ellen! Z
niadanie!
Dziecko poruszyło się, otworzyło oczy, ale zanim siadło, leżąc przypatrywało się jakiś czas obecnym.
- Nie chcę wstawać - rzekła nadąsana. - I nie chcę żadnego śniadania.
Samanta spojrzała na Ruth i rozluz
niła zaciśnięte usta, powstrzymując się od wybuchu gniewu. Były przecież w obcym domu.
Rzekła więc tylko, wzruszając ramionami:
- Dobrze, proszę bardzo, rób jak chcesz. Ale jeśli będziesz głodna przed obiadem, nie zawracaj nam głowy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]