[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kiedy stanęla naprzeciw Tylera. To było \
ałosne, przecie\
to chłopak
z jej szkoły. Chłopak, z którym w zeszłym roku na balu trzecich klas
tańczyła. Jak to mo\
liwe, \
e zagradza jej drogÄ™ do Matta, jak mo\
e
próbować ich wszystkich skrzywdzić? Jak on mo\
e coÅ› takiego
robić?!
- Tyler, proszę... - zaczęła, chcąc jakoś do niego przemówić,
błagać go...
- Sama w lesie, taka mała dziewczynka? - przemówił, a jego
głos brzmiał jak gardłowy i niski warkot, w ostatniej chwili
przeło\
ony na słowa.
W tym momencie Bonnie zrozumiała, \
e to ju\
nie chłopak, z
którym chodziła do szkoły. To było zwierzę. O Bo\
e, jako on
odra\
ający, pomyślała. Nitki czerwonej śliny zwisały mu z pyska. A
te \
ółte oczy z pionowymi z
renicami - w nich dostrzegła
okrucieństwo rekina i krokodyla, i osy, która składa jaja w \
ywym
ciele gąsienicy. Całe okrucieństwo zwierzęcego świata widniało w
tych \
ółtych ślepiach.
- Ktoś powinien był cię ostrzec  powiedział Tyler,
opuszczając szczękę, \
eby się zaśmiać, zupełnie jak pies. - Bo jeśli
wybierasz siÄ™ do lasu sama, to mo\
esz tam spotkać wielkiego,
złego...
- Idiotę! - dokończył za niego jakiś głos i z uczuciem
wdzięczności Bonnie zobaczyła stającą obok niej Meredith ze
Sztyletem Stefano, połyskującym w świetle księ\
yca. - To srebro,
Tyler. - Meredith pomachała sztyletem.
- Ciekawe, co srebro mo\
e zrobić wilkołakowi? Chcesz się
przekonać? - Cała energia Meredith, jej nieprzystępność, jej dystans
obserwatora zniknęły. To była prawdziwa Meredith, Meredith
wojowniczka, i chocia\
się uśmiechała, była wściekła.
- Tak! - krzyknęła Bonnie radośnie, czując przypływ nowej
siły. Nagle znów mogła się poruszać. Razem z Meredith były silne.
Meredith okrÄ…\
yła Tylera z jednej strony, Bonnie ze swoim kijem
trzymanym w pogotowiu - z drugiej. Ogarnęło ją pragnienie, jakiego
jeszcze nigdy przedtem nie odczuwała, pragnienie walnięcia Tylera
w Å‚eb tak, \
e mu ten łeb odpadnie. Czuła, jak jej ramię napełnia siła
zdolna to zrobić.
A Tyler, ze swoim zwierzęcym instynktem, odczuł to, wyczuł
to w nich obydwu, okrÄ…\
ajÄ…cych go z obu stron. WzdrygnÄ…Å‚ siÄ™,
wyprostował i próbował zawrócić, \
eby uciec. One te\
siÄ™
odwróciły. Po chwili wszyscy troje krą\
yli wokół siebie niczym
niewielki system słoneczny: Tyler obracał się wokół własnej osi w
środku, Bonnie i Meredith okrą\
ały go, wypatrując okazji do ataku.
 Raz, dwa, trzy. Jakiś niewymowny sygnał przepłynął między
Meredith i Bonnie. Gdy Tyler skoczył ku Meredith, usiłując
wytrącić jej nó\
z ręki, Bonnie uderzyła. Pamiętając radę jakiegoś
dawnego chłopaka, który próbował nauczyć ją grać w bejsbol,
wyobraziła sobie nie, \
e uderza w głowę Tylera, ale \
e przez niÄ…
próbuje trafić w coś, co jest poza nią. Cios wspomogła całą masą
swojego drobnego ciała i od wstrząsu po tym uderzeniu niemal zęby
jej zadzwoniły. Boleśnie wstrząsnął jej ramionami i kij się od niego
złamał. Ale Tyler padł jak zestrzelony ptak z nieba.
- Udało mi się! Tak! Dobra nasza! Tak! - wołała Bonnie,
odrzucając kij. - Udało się! - Złapała Tylera za włosy i ściągnęłą go
z le\
Ä…cej na ziemi Meredith. - Uda...
A potem urwała, a głos uwiązł jej w gardle.
- Meredith! - krzyknęła.
- Nic mi nie jest  syknęła Meredith. Tyler rozorał jej nogę
pazurami a\
do kości. W d\
insach Meredith były dziury, przez które
było widać rany. I ku swojemu przera\
eniu Bonnie widziała
poszarpane ciało i lejącą się z nich czerwoną krew.
- Meredith! - zawołała w panice. Trzeba było koniecznie
zabrać Meredith do lekarza. Wszyscy muszą teraz przesteć, wszyscy
powinni to zrozumieć. Doszło tu do wypadku, trzeba sprowadzić
karetkę, zadzwonić na pogotowie.
- Meredith  jęknęła prawie z płaczem.
 - PrzewiÄ…\
to czymś. - Twarz Meredith zrobiła się
biała. Szok. Była w szoku. I tyle krwi, tyle krwi się lało. O Bo\
e,
proszę cię, pomó\
mi, pomyślała Bonnie. Szukała czegoś, czym
mogłaby przewiązać zranioną nogę, ale nic nie znalazła.
Coś upadło na ziemię, obok niej. Kawał nylonowej linki, linki,
którą wykorzystali, \
eby związać Tylera, z poszarpanymi końcami.
Bonnie podniosła oczy.
- Nada się? - spytała Caroline niepewnie, szczękając zębami.
Miała na sobie zieloną sukienkę, jej kasztanowe włosy były
potargane i lepiły się jej do twarzy umazanej potem i krwią. Mówiąc
to, zachwiała się i opadła na kolana obok Meredith.
- Co ci jest? - sapnęła Bonnie.
Caroline pokręciła głową, ale zgięła się w pół w ataku mdłości
i Bonnie zobaczyła znaki na jej gardle. Ale nie było czasu martwic
się teraz o Caroline. Meredith była wa\
niejsza.
Bonnie związała linę ponad ranami Meredith, desperacko
szukając w głowie tego, czego nauczyła się od swojej siostry Mary.
Mary była pielęgniarką i mówiła, \
e opaskę uciskową trzeba wiązać
niezbyt mocno albo tylko na krótko, w przeciwnym razie mo\
e siÄ™
wdać gangrena. Ale teraz musiała zatamować chlustającą krew. Och,
Meredith.
- Bonnie... Pomó\
Stefano  poprosiła cicho Meredith.
- Będzie potrzebował pomocy... - Opadła na ziemię, jaj oddech
stał się chrapliwy.
Mokre, wszystko było mokre. Dłonie Bonnie, jej ubranie,
ziemia. Mokre od krwi Meredith. A Matt nadal le\
ał pod drzewem
nieprzytomny. Nie mogła ich zostawić, a ju\
na pewno nie z
Tylerem. On siÄ™ mo\
e ocknąć.
Oszołomiona zwróciła się do Caroline, która dr\
ała i
wymiotowała, z twarzą oblaną potem. Do niczego, pomyślała
Bonnie. Ale innego wyboru nie miała.
- Caroline, posłuchaj mnie  powiedziała. Podniosła dłu\
szy
kawałek kija u\
ytego na Tylera i wcisnęła go w ręce Caroline. -
Zostaniesz z Mattem i Meredith. Luzuj tę opaskę mniej więcej co [ Pobierz całość w formacie PDF ]