[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jakieś straszne istoty z rozjarzonymi oczami, które zaglądały do środka i
wsuwały ramiona, by dręczyć nieszczęśników. Trey zauważył, że jedna z
nich przeżuwała coś, co mogło być oderwaną stopą.
- Tylko nie mów mi, proszę, że Alexa siedzi w czymś takim - powiedział
cicho do impa.
Bubel wpatrywał się w budowlę z dziwnym wyrazem twarzy.
- Nie, te klatki są przeznaczone dla miejscowych wrogów. Nie ma w nich
istot ludzkich. Dla tych gości Molok ma inne... kwatery. - Spojrzał na
chłopaka. - Musisz przyznać, że to bardzo przekonujący argument, by nie
sprzeciwiać się księciu demonów. Może trochę zbytnio teatralny jak na mój
gust, ale od wieków przekonuje większość nieprzyjaciół Moloka.
* średniowieczna baszta obronna lub wieża
** w średniowiecznych fortyfikacjach: ganek na murach obronnych, mający otwory w podłodze do
wyrzucania pocisków i wylewania wrzątku na atakujących
- W jaki sposób dostaniemy się do środka? - zapytał Trey, który wciąż jak
zahipnotyzowany wpatrywał się w makabryczną konstrukcję.
- Drzwi są tam - odparł Bubel i pokazał przed siebie.
- Tak po prostu? I to jest twój plan? Wejdziemy frontowymi drzwiami? 
Trey zorientował się, że jego głos wyraz
nie drży.
- A masz lepszy pomysł?
Trey wahał się nie tylko z powodu braku planu; po prostu nie chciał iść
dalej, a na myśl o tym, że miałby zbliżyć się do tych cuchnących śmiercią
klatek, poczuł zimny dreszcz, od którego cały zesztywniał. Wreszcie wziął
głęboki oddech i odpowiedział:
- Nie, nie mam. Dobra, wchodzimy głównym wejściem. Mam nadzieję, że
dzwonek działa.
Ruszył za impem w stronę bramy. Z każdym krokiem czuł coraz większy
niepokój. Nigdzie nie widział straży.
%7ładnych patrolujących wartowników, obserwatorów ani wież z
łucznikami. Jednak brak jakichkolwiek zabezpieczeń ani trochę go nie
uspokajał.
Kiedy podeszli bliżej, spojrzenie Treya powędrowało ku ciemności, która
kryła wejście. Bubel stanął przed nim wpatrzony w mrok, a jego twarz
zdawała się wyrażać zachwyt.
- Co to jest? - zapytał Trey, gdy zatrzymał się u boku ognistego impa.
- Brama Duszków. Nie do przejścia dla jakiejkolwiek żywej istoty.
Głupiec, który spróbowałby tędy przejść, zginąłby w kilka sekund.
Chłopak spojrzał w ciemność. Wydawała się niegroz
na. Właśnie miał to
powiedzieć, gdy po raz pierwszy usłyszał ciche głosiki. Nachylił się nieco do
przodu, usiłując zrozumieć, co mówią. Początkowo słyszał tylko niewyraz
ny
szmer, lecz w pewnym momencie zaczął rozróżniać słowa.
- Chodz
, Treyu. Przejdz
przez bramę. Twoi przyjaciele już tu są. Chodz
.
Wejdz
. Nic ci nie grozi.
Jego głowę wypełniły proszące głosy duszków podobne do dz
więków
fujarki. W pierwszej chwili oczarowały go swoim brzmieniem, lecz był
pewien, że działa tu potężna magia, i potrząsnął głową, jakby spodziewał się,
że uda mu się w ten sposób wyciszyć głosy, które już się w niej zadomowiły. I
nie ustawały w swoich prośbach. Popatrzył na towarzysza.
- Czy znasz jakieś inne wejście? - zapytał głośno. -To ani trochę mi się nie
podoba.
- A po co ci inne? Brama jest tu od ponad stu lat i duszki dobrze jej strzegÄ…
przez cały ten czas. - Trey zauważył nutę podziwu w głosie Bubla, co go
zaniepokoiło.
- Piekielnie dużo wiesz o tym wszystkim - zauważył.
- A jakżeby inaczej. Sam ją instalowałem.
- SÅ‚ucham?
- Są dwie. Ta tutaj i druga w Wielkiej Sali. Przy obu pomagałem.
- Byłeś odpowiedzialny za zbudowanie tego przejścia? - zdumiał się Trey.
Jeszcze raz spojrzał na upiorną konstrukcję.
Bubel pokręcił głową, nie odrywając wzroku od Bramy Duszków.
- Nie, tworzyłem tylko zabezpieczenia.
- Czy Tom o tym wiedział?
- Chodz
my już, dobrze? - rzekł Bubel, jakby w ogóle nie usłyszał pytania.
Zatrzymał się kilka kroków przed kurtyną ciemności, a potem odwrócił się
do chłopaka.
- Mówiłeś, że brama jest nie do przejścia. %7łe każdy, kto spróbuje ją
sforsować, zginie. - Trey z trudem wypowiadał te słowa, gdyż głowę wciąż
wypełniał mu zgiełk proszących głosów.
- To prawda... zginie każdy, kto nie ma tego. - Ognisty imp podniósł
prawą rękę i pokazał pierścień, który nosił na wskazującym palcu.
- A co to jest?
- Klucz. Klucz, który pozwala przedostać się przez bramę. Podejdz
bliżej.
Wezmę cię za rękę, ponieważ żeby przejść razem, musimy pozostawać w
fizycznym kontakcie.
- Czy wszyscy mieszkańcy zamku noszą coś takiego?
Bubel posłał chłopakowi dziwne spojrzenie.
- Nie. Kontrolę nad Bramą Duszków sprawuje Molok. To on decyduje, kto
może, a kto nie może przejść przez portal.
- Ale t y masz klucz? - Trey obrzucił impa podejrzliwym spojrzeniem.
- Jedną z korzyści przy tworzeniu systemu zabezpieczeń jest to, że wiesz,
jak go obejść. - Bubel rozejrzał się, aby sprawdzić, czy wciąż są sami. - Teraz
już naprawdę musimy iść.
Trey wciąż się wahał. Wpatrzony w mrok zauważył, że głosy ucichły,
jakby duszki też czekały na jego decyzję.
- Nie wejdę z tym na rękach - powiedział i potrząsnął kajdankami.
- Myślę, że mimo wszystko lepiej by było, gdybyś ich nie zdejmował.
- A ja tak nie myślę.
Bubel zastanowił się, a potem wzruszył ramionami.
- Niech ci będzie. Myślę, że już wystarczająco nam pomogły. - Z sakiewki
zawieszonej u pasa wyjął kluczyk, otworzył kajdanki i cofnął się, obserwując,
jak chłopak rozmasowuje sobie nadgarstki.
- To co, pójdziemy czy będziemy tak sterczeć na widoku?
Trey zerknął na wyciągniętą rękę ognistego impa i po chwili zacisnął na
niej swoją dłoń.
Głosy znowu się odezwały. Teraz już nie szeptały, a ich proszący ton
zastąpiła złość. Skryte w ciemności syczały i prychały. Niektóre były tak
przeraz
liwe, że aż niezrozumiałe w kakofonii zgiełku i gniewu. Ale Trey i tak
zdołał się zorientować, że gniew nie jest skierowany ku niemu, lecz ku
istocie cienia, która mu towarzyszyła. W gwarze wychwycił słowa  zdrajca i
 oszust , a zaraz potem Bubel pociągnął go za rękę i weszli w ciemność.
15
Lucien uderzył dżina na odlew; miało to raczej zwrócić na niego uwagę
istoty cienia, niż naprawdę ją skrzywdzić. Grell wypluł grudę czarnej krwi i
uśmiechnął się do wampira. Lucien przesłuchiwał istotę cienia już prawie
godzinę, lecz jak dotąd nie pokazała po sobie, że zamierza udzielić mu
informacji, które miał nadzieję zdobyć.
- Możesz mnie bić, ile chcesz, ale ja nie zdradzę Kalibana. Gdybym to
zrobił, wymierzyłby mi karę o wiele surowszą niż to, co ty kiedykolwiek
zdołałbyś mi zrobić.
- Tego nie byłbym taki pewny, grellu - rzekł Lucien, spoglądając z góry na
więz
nia przywiązanego do krzesła. Znajdowali się w piwnicy, którą Moriel
uznała za idealną do przeprowadzenia przesłuchania.
Jeden ze szpiegów Moriel poinformował ich, że demon przebywa w
kręgach bliskich Kalibanowi i może znać miejsce pobytu wampira, tak więc
anielica podjęła szybką akcję i schwytała grella. Wampir poprosił ją, żeby
najpierw jemu pozwoliła porozmawiać z więz
niem, a ona zgodziła się, ku
jego zdziwieniu. Kiedy Lucien wszedł do piwnicy i zamknął za sobą ciężkie
drzwi, nie miał wątpliwości, że Moriel korzystała już z tego pomieszczenia:
zobaczył duże metalowe pierścienie zamontowane w ścianach, z których
zwisały ciężkie łańcuchy i kajdany. Domyślił się, że czarne plamy pod nimi
to zaschnięta krew. Miejsce wypełniała atmosfera grozy, lecz nawet jeśli grell
ją poczuł, to nie dał tego poznać po sobie.
- Masz ostatnią szansę. Więcej już nie będę pytał - rzekł wampir i pochylił
się nad istotą cienia, próbując nie zwracać uwagi na straszny smród, jaki
wokół siebie roztaczała. - Proponuję, żebyś jednak przypomniał sobie coś, co
pomoże mi odnalez
ć brata. [ Pobierz całość w formacie PDF ]