[ Pobierz całość w formacie PDF ]

prosiła.
- Nie wiem, czy Dan będzie z tobą rozmawiał. Nie chciał rozmawiać ze mną i zamknął
się w pokoju, gdy tylko wrócił. To takie okropne. Dym papierosowy dosłownie bucha spod
jego drzwi.
Vanessa roześmiała się i opadła na czarne poduszki. Wszystko w jej pokoju było czar-
ne, z wyjątkiem ścian, które były ciemnoczerwone.
- Skąd wiesz, może właśnie nakłada żel na włosy? Jego nowa fryzura wygląda na wy-
magającą układania.
Zachichotały.
- Zobaczę, czy da się go wyciągnąć. Poczekaj.
- Co jest? - Dan podniósł słuchawkę minutę albo dwie póz
niej. Słychać było, że my-
ślami jest gdzie indziej. - Jenny powiedziała, że to pilne.
Vanessa podniosła nogę i pociągnęła za następny pasek. Wygląda na to, że przykleił
się na stałe do jej skóry. Tak a propos pilnych spraw!
- Pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć. Dzwonił Ken Mogul. Powiedział, że jakiś pro-
jektant Jedediah Angel, który robi ubrania dla Culture of Humanitarianism czy coś takiego,
wykorzysta w piątek mój film jako tło dla pokazu. Ken powiedział, że naprawdę wstrząsnę-
łam światem Jedediaha Angela. - Parsknęła śmiechem. - Czy to nie jest zabawne?
- To fantastyczne - odparł szczerze Dan. - Poważnie. Moje gratulacje.
Fantastyczne? Od kiedy Daniel Humphrey używa takich słów? Vanessa nie wiedziała,
co powiedzieć. Dan w ogóle nie usłyszał sarkazmu w jej głosie. Jakby zadzwoniła do niego,
żeby upajać się swoim sukcesem.
- No dobra - powiedziała w końcu. - Pomyślałam tylko, że chciałbyś wiedzieć. Nie
będę ci dłużej przeszkadzać, wracaj do pracy. - Pomyślała, czy nie zażartować, jak to pewne-
go dnia oboje staną się bogaci i sławni i będą mogli kupić sobie dwie rezydencje obok siebie
w Beverly Hills. Ale zrezygnowała. Dan pewnie wziąłby to na serio. - Zadzwoń do mnie póz
-
niej, jak będziesz miał ochotę, dobrze?
- Dobrze - odpowiedział Dan, najwyraz
niej myślami już przy wierszu czy nad czym
tam pracował.
Vanessa zerwała się z łóżka. Róg czarnego ręcznika przykleił się jej pod lewe kolano.
Chwiejnym krokiem ruszyła do łazienki, żeby spróbować zmyć pod prysznicem to cukrowe
gówno. Może pewnego dnia stanie się obrzydliwie bogata i sławna i będzie miała własnych
ludzi od woskowania i nakładania pasty cukrowej, ale na razie musi się pozbyć reszty włosów
w tradycyjny sposób - za pomocą różowej plastikowej maszynki do golenia.
tematy Ä% wstecz dalej º% wyÅ›lij pytanie odpowiedz

Wszystkie nazwy miejsc, imiona i nazwisko oraz wydarzenia zostały zmienione lub skrócone, po to by nie
ucierpieli niewinni. Czyli ja.
hej, ludzie!
DZIEWCZYNA MIESI
CA
Co się stało z tą farbowaną blondynką ze sztucznym biustem, księżniczką popu, wiecznie z gołym
brzuchem, której piosenki bez przerwy grano w radiu rano, kiedy wstawałyście, tak że chodziły wam
po głowie cały dzień, doprowadzając was do szału? Będę ją nazywać Sally, żeby nie urazić żadnych
jej gorących fanów, ale jestem pewna, że wiecie, o kim mówię. Słyszałam, że przechodziła załamanie
nerwowe i siedzi na leczeniu w Palm Springs. Tak jej się tam spodobało, że kupuje sobie ranczo po
sąsiedzku, przemalowuje je na odcienie różu i ma zamiar nazwać Kraina Sally. Jeśli będziemy mieli
szczęście, zostanie tam na zawsze. Wynurzy się dopiero dobrze po sześćdziesiątce, żeby wziąć
udział w programie kabaretowym w Vegas, gdzie będzie udowadniać, że nadal potrafi zgrać ruchy ust
z playbackiem mimo zaawansowanego wieku i zatrutego narkotykami mózgu.
A co z naszą ulubioną dwudziestoparoletnią aktorką, która miała trochę problemów z prawem? Cho-
dziło o wynoszenie w reklamówkach z bardzo znanego domu towarowego mnóstwa rzeczy, które wła-
ściwie do niej nie należały. Ona też jest na leczeniu, ale nie martwcie się - przemysł filmowy znajdzie
sposób, żeby do nas wróciła. To właśnie odróżnia dziewczyny miesiąca od prawdziwych gwiazd. Te
drugie chcemy znowu zobaczyć. Chcemy zobaczyć, że istnieje życie po przyskrzynieniu. Chcemy zo-
baczyć, jak gwiazda osiąga kolejne wyżyny, a zupełnie nas nie obchodzi, co stanie się z Sally. Już
jako dziewiętnastolatka nas znudziła.
SEKRETY ODWYKU
Odwyk i college są do siebie bardzo podobne - przynajmniej jeżeli chodzi o status. Jest kilka wybra-
nych, w których pełno sław i dzieciaków bogaczy. No i jest reszta, dla zwykłych ludzi. Niełatwo dostać
się do tych najlepszych, ale kiedy już ci się to uda, to jesteś tam i tyle. Więc nie martwiłabym się o na-
szego drogiego N. Może ma kłopoty, ale rodzice nie wyślą go na leczenie, które miałoby ten sam sta-
tus co stanowy college.
Wasze e  maile
P: Droga P!
Jestem praktykantką w Les Best Couture i słyszałam, że Les wysłał szpiegów do szkoły S,
by sprawdzili, jak wygląda. Trochę się wściekł, że zatrudniono ją, zanim sam ją obejrzał.
lil  praktykantka
O: Droga
Ale założę się, że już się nie wścieka, racja?
P
P: droga plotkaro!
Co się dzieje, że już nie mówisz o K i I? Zaczynam się zastanawiać, czy nie jesteś jedną z
nich.
szpieg
O: Drogi szpiegu!
Tego nigdy nie powiem, więc zastanawiaj się dalej!
P
Na celowniku
K i I - proszę, właśnie o nich wspominam - w Bryant Park odmrażają sobie tyłki w kusych dżinsowych
minispódniczkach Blue Cult i próbują namówić praktykantów pracujących przy namiotach Tygodnia
Mody, żeby załatwili im miejsca w pierwszym lub drugim rzędzie na piątkowe i sobotnie pokazy, za-
miast ich zwykłych miejsc na tyłach. B po raz siedemnasty wypożycza w Blockbuster na rogu Siedem-
dziesiątej Drugiej i Lex Jak ukraść milion dolarów? z Audrey Hepburn. To chyba jeden ze sposób na
przygotowanie się do rozmowy Kwalifikacyjnej z absolwentem Yale. N jechał Merritt Parkway w kie-
runku Connecticut na tylnym siedzeniu samochodu rodziców - terenowego czarnego mercedesa.
Może jedzie na odwyk? V akurat w Barneys ogląda wystrzępiony, czarny konopny płaszcz, z drutem w
szwach i zapinany na haftki od Jedediaha Angela. Chyba trochÄ™ jÄ… kusi, ale za takÄ… cenÄ™ lepiej po-
drzeć własne ciuchy i pospinać je spinaczami do papieru.
Mój problem nie polega na tym, jak dostać się do pierwszego rzędu, tylko który pokaz wybrać. Na
wszystkich mnie chcą! Ech, popularność wymaga mnóstwa pracy.
Wiem, że mnie kochacie
plotkara
J i E badają kłopotliwe obszary
- Jeszcze pięć minut, drogie panie - oznajmiła pani Crumb uczennicom na lekcji twór-
czego pisania. Odsunęła ciemne kręcone włosy i wygrzebała wosk z prawego ucha gumką na
ołówku numer dwa. - Pamiętajcie, nieważne, o czym piszecie, ale jak to opisujecie.
%7ładna z dziewczyn nie podniosła wzroku. Były zbyt zajęte pianiem, poza tym napraw-
dę nie chciały zobaczyć, co pani Crumb robi, gdy myśli, że one nie patrzą. Już zbyt wiele razy [ Pobierz całość w formacie PDF ]