[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Kapitan Silver chce przyjść do was, panie, i zawrzeć układ  krzyknął.
 Kapitan Silver! Nie znam takiego! Któż to taki?  zawołał kapitan, a usłyszeliśmy,
jak mruknął pod nosem:  Kapitanem został? To dopiero awans, na moją duszę!
Długi John odpowieó
iał we własnym imieniu.
 To ja, panie łaskawy. Ci biedni chłopcy obrali mnie kapitanem po pańskiej de-
zercji  na słowie  dezercja położył szczególny nacisk.  Jesteśmy gotowi się poddać,
o ile dojó
iemy do ugody, i nie wahamy siÄ™ co do tego. Przede wszystkim, proszÄ™ pana,
kapitanie Smollet, dać mi słowo, że wypuścicie mnie cało i zdrowo z tej oto warowni
i dacie mi chwilkę czasu do zejścia z pola strzału, zanim wypali pierwszy muszkiet.
 Mój człowieku  odparł kapitan Smollet  nie pragnę bynajmniej rozmawiać
z tobą. Jeżeli ty sobie życzysz mówić ze mną, to daję ci na to pozwolenie. Jeżeli kryje się
tu jakiś podstęp, to chyba z waszej strony i niech Bóg ma cię w swej opiece.
 To wystarczy, kapitanie  odkrzyknął Długi John wesoło.  Mogę poprzestać
na pańskim słowie. Znam tego pana i możesz mi wierzyć.
Wió
ieliśmy, jak człowiek niosący białą chorągiew usiłował zatrzymać Silvera; nie było
w tym nic ó
iwnego, jeżeli się zważy, jak rycerska była odpowiedz
kapitana. Lecz Silver
zaśmiał się głośno i poklepał kamrata po plecach, jak gdyby sama myśl o niepokoju była
niedorzeczna, następnie podszedł do częstokołu, przerzucił przezeń szczudło, podniósł
nogę i począł z wielką energią i zwinnością przełazić przez ogroó
enie, aż osunął się po
drugiej stronie.
Przyznam się, że zanadto byłem zaciekawiony tym, co się stało, bym mógł choć przez
chwilę spełniać swą służbę na posterunku, toteż opuściłem wschodnią strzelnicę i wczoł-
gałem się za kapitana, który sieó
iał na progu oparłszy łokcie na kolanach, ująwszy głowę
w dłonie i utkwiwszy wzrok w woó
ie, przesączającej się z bulgotem ze starego żelaznego
kotła w piasek. Pogwizdywał sobie przy tym piosenkę:  Pójdz
cie, chłopcy i ó
iewczęta .
Silver miał twardy orzech do zgryzienia z wgramoleniem się na pagórek. Wobec spa-
ó
istości zbocza, grubych pniaków drzewnych i grząskiego piasku był ze swym szczudłem
tak bezradny jak okręt płynący zygzakiem pod prąd. Lecz przełamał wszelkie przeszkody
mężnie i w milczeniu, aż na koniec doszedł do kapitana i pozdrowił go baró
o uprzejmie.
Był przyoó
iany w najlepsze ubranie; ogromna błękitna kurtka, ozdobiona mosięż-
nymi guzami, zwieszała mu się prawie do kolan, a na głowie miał piękny kapelusz z ga-
lonemv ², przekrzywiony na bakier.
 Aha, jesteś, braciszku!  rzekł kapitan podnosząc głowę.  Możesz usiąść!
 Czy waszmość, panie kapitanie, nie masz zamiaru wpuścić mnie do środka? 
żalił się Długi John.  Jest ó
iś baró
o zimny ranek, mości panie i na piasku trudno
wysieó
ieć.
 I owszem, Silverze  odezwał się kapitan  gdybyś wolał być uczciwym człowie-
kiem, sieó
iałbyś teraz w kuchni. To tylko od ciebie zależy. Albo jesteś moim kucharzem
okrętowym i wtedy obejdę się z tobą pobłażliwie, albo też kapitanem Silverem, zwykłym
buntownikiem i korsarzem, a wtedy możesz pójść na szubienicę.
 Dobrze, dobrze, mości kapitanie  odpowieó
iał kucharz siadając według pole-
cenia na piasku  waszmość chcesz mi podać rękę do zgody, ot wszystko! Ale macie tu
doskonałą sieó
ibÄ™. A otóż i Jim! ò
ień dobry, Jimie! Moje uszanowanie, panie doktorze!
No, no! jesteście tu wszyscy, że tak powiem, jakby w szczęśliwym gronie roó
innym!
 Jeżeli masz mi coś do powieó
enia, mój człowieku, lepiej powieó
od razu 
przerwał kapitan.
 Ma pan słuszność, kapitanie Smollet  odrzekł Silver.  Zapewne, obowiązek
to obowiązek! Ale patrzcie no, powiódł się wam plan wczoraj wieczorem! Nie przeczę, że
v ² a  tu: srebrna albo zÅ‚ota naszywka.
r bert ui te en n Wyspa skarbów 60
dobry był podstęp. Ktoś z was baró
o zręcznie się posłużył końcem lewara. I nie będę ob-
w3
ał w bawełnę, że niektórzy z moich luó
i byli zaniepokojeni& może nawet wszyscy&
może nawet ja sam. Kto wie, czy nie dlatego właśnie przybyłem tu na układy! Ale zapa-
miętaj pan sobie, kapitanie, że po raz drugi już to się nie uda, do pioruna! Roześlę patrole
i nikomu nie pozwolę wziąć do ust ani kropli rumu. Pewno pan sąó
i, że wszyscy byliśmy
podchmieleni. Ale mówię panu, że byłem trzez
wy. Byłem tylko zmęczony jak pies. Ale
gdybym się obuó
ił o sekundę wcześniej, przyłapałbym was na gorącym uczynku, o tak!
Nie był on jeszcze martwy, kiedy do niego przyszedłem& nie, nie!
 Tak?  wyceó
ił kapitan Smollet z chłodnym spokojem.
Wszystko, co Silver powieó
iał, było dla niego zagadką, lecz nikt by się tego nie
domyślił z jego głosu. Natomiast ja począłem domyślać się po trochu. Przyszły mi na
myśl ostatnie słowa Bena Gunna. Zacząłem przypuszczać, że złożył on wizytę korsarzom,
gdy leżeli p3
ani dokoła ogniska, i z radością obliczałem, że mamy teraz do czynienia tylko
z czternastoma nieprzyjaciółmi.
 Tak, przystępuję do sedna sprawy  rzekł Silver.  Chcemy mieć skarb i musimy
go mieć. Taki jest nasz warunek! Wy, zdaje mi się, równie gorąco pragniecie ocalić życie.
Taki jest wasz warunek. Macie tÄ™ mapÄ™, prawda?
 Możliwe  odparł kapitan.
 O, wiem dobrze, że macie  mówił dalej Długi John.  Nie potrzebuje pan
mydlić oczu. Na nic się to nie przyda, zapewniam pana. Choó
i nam o tÄ™ mapÄ™  jej siÄ™
domagamy. Ja osobiście nie mam do pana żadnej urazy.
 Moja osoba tu nie należy do rzeczy, mój człowieku  przerwał kapitan.  Wiemy
dokładnie, co zamierzałeś uczynić, i nie lękamy się, a teraz sam wió
isz, że nic nie wskórasz.
Popatrzył na niego spokojnie i w dalszym ciągu napychał fajkę tytoniem.
 Jeżeli Abe Gray&  wybuchnął Silver.
 Milczeć!  krzyknął Smollet.  Gray nic mi nie opowiadał ani też ja o nic go
nie pytałem; co więcej, wolałbym, żebyś ty z nim i całą tą wyspą wpierw się zapadł pod
wodę! Takie jest zdanie moje o tobie, mój człowieku, i o tym wszystkim!
Zdawało się, że ten mały wybuch gniewu ostuó
ił nieco zapalczywość Silvera. Przed
chwilą ten hultaj okazał podrażnienie, teraz się pohamował.
 Oczywiście  powieó
iał  trudno mi określać, czy czyjeś zapatrywania są godne [ Pobierz całość w formacie PDF ]