[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Wchodzę do akcji - oznajmił Andy, dając im przykład.
Matt widział, jak jego Mustang nurkuje prosto ha ogon atakującego niemieckiego
myśliwca.
- David, Megan - powiedział Matt. - Bierzcie dziewiątą! Mark i ja zajmiemy się
pozostałymi.
Mówiąc to, Matt poło\
ył Mustanga na prawe skrzydło i ruszył na spotkanie z
Focke-Wulfami.
- Nooo tooo zaczyyynamyyy! - wrzasnął Mark, nakierowując swojego P-51 na
myśliwce wroga, które wynurzyły się z kryjówki w chmurach i leciały prosto na
Zwiadowców oraz ochraniane przez nich bombowce.
12
Pułkownik Stegar stał na szczycie niskiego pagórka, blisko obserwowanych ludzi,
ale wystarczająco daleko, \
eby mieć  widok ogólny . Pułkownik piechoty morskiej,
ukryty częściowo za niskimi gałęziami, korzystał z ulepszonej cyfrowej opcji
powiększania w swoim uniwersalnym bojowym wizjerze do obserwacji dru\
yny
komandosów Marynarki, którą niedługo poprowadzi na prawdziwą akcję w
Corteguay.
Do tej pory podobało mu się to, co widzi.
Dru\
yna SEAL Marynarki wcią\
wyglądała tak świe\
o jak osiem godzin temu,
kiedy rozstawał się z komandosami, pomimo dwugodzinnego lotu wojskowym
samolotem stratosferycznym z waszyngtońskiego lotniska Dullesa na małe wojskowe
lotnisko na wybrze\
u Pacyfiku oraz dziesięciokilometrowego marszu przez chroniony
obszar niezagospodarowanej linii brzegowej stanu Waszyngton.
I chocia\
jego ludzie wiedzieli, \
e to tylko  spacer po parku , Stegar wyposa\
ył
ich w pełne uzbrojenie, dodatkową amunicję i racje \
ywnościowe, które starczyłyby
im na dwutygodniową misję.
Pułkownik Stegar chciał, \
eby mieli okazję poćwiczyć, a była to ich ostatnia
szansa na wysiłek fizyczny przez najbli\
sze dni. Kiedy następnym razem przekroczą
linię brzegową, wejdą na teren nieprzyjaciela.
Stegar zwiększył skalę powiększenia w wizjerze i zobaczył, \
e SEAL traktują
zadanie bardzo serio, pomimo jego rutynowego charakteru. Szli z odbezpieczoną
bronią, zgodnie z rozkazem Stegara, z no\
ami Ka-Bar i granatami przytroczonymi do
kamizelek.
Jeden z siódemki miał nawet na plecach wyrzutnię pocisków przeciwlotniczych
Hawkeye. Niezły pomysł, inspirowany zapewne przez porucznik  Sam Knappert,
zastępcę Stegara w misji w Corteguay. Knappert traktowała swoją rolę nad wyraz
serio, a to udzielało się pozostałym.
Pułkownik Stegar uparł się, \
eby w czasie tej wędrówki komandosi mieli na sobie
pełne uzbrojenie i inteligentne kombinezony, chocia\
doskonale wiedział, \
e woleliby
poczekać z tym do samej misji. Chciał jednak, \
eby traktowali go jak surowego,
bezlitosnego marine, zanim zrobią pierwszy krok na terytorium wroga.
Có\
, powiedział sobie w duchu pułkownik, nie muszą mnie lubić, wystarczy,
\
eby mnie słuchali.
Noszenie ciepłego, niewygodnego kombinezonu bojowego, broni inteligentnej i
całkowicie skomputeryzowanego, sieciowego hełmu z układem zobrazowania danych
w polu widzenia podczas zwykłego, choć wyczerpującego marszu nie było konieczne,
ale Stegar uwa\
ał, \
e to wa\
ne. Wiedział, \
e jego ludzie są przyzwyczajeni do
noszenia przez długie godziny irytującego ekwipunku, oblepiającego ich od stóp do
głów. Teraz zale\
ało mu jednak na tym, \
eby robili to na jego rozkaz.
Wiedział te\
, \
e kombinezony bojowe D-1B, wyprodukowane przez koncerny
DuPont i Rockwell mają decydujące znaczenie dla powodzenia Skorpiona, i dlatego
kazał im je dziś ubrać. Z tego te\
powodu i on miał taki na sobie.
Kombinezony, zazwyczaj określane jako inteligentne, wykonano z mieszanki
elastycznego kuloodpornego plastiku i - wyjąwszy bezpośrednie trafienie z działka
kalibru 30 mm - były w stanie wytrzymać wszystko, chroniąc swoich u\
ytkowników
przed najbardziej typowymi urazami na polu walki. Miały one ponadto wbudowaną
doskonałą barierę przeciwko broni chemicznej i biologicznej. Inteligentne
kombinezony były najlepszym sprzętem dostępnym dla wojska, chocia\
pułkownik
Stegar wolałby w miarę mo\
liwości nie testować ich wytrzymałości.
Strój tego rodzaju był dostępny w dowolnych deseniach, dostosowanych do
otoczenia, w jakim prawdopodobnie znajdą się u\
ywający kombinezonów \
ołnierze,
czyniąc ich praktycznie niewidzialnymi gołym okiem. Jeśli człowiek stał nieruchomo
w takim kombinezonie, to nawet w najjaśniejszym świetle wyglądał jak cień, a nocą...
có\
, nocą człowiek w takim ubraniu wyglądał, jakby go w ogóle nie było.
Jednak to nie kamufla\
stanowił największą zaletę kombinezonu i zapewniał
przewagę na polu bitwy, a bezprzewodowy procesor centralny oraz wszystkie
mo\
liwe urządzenia telekomunikacyjne, łącznie z systemem nawigacji satelitarnej
GPS, czujnikami ciepła i ruchu, jak równie\
mo\
liwość noszenia w nich wszelkiego
rodzaju broni i miniaturowych kamer, skierowanych we wszystkich kierunkach, a
nocą automatycznie przechodzących na podczerwień albo ultrafiolet. Hełm od tego
kombinezonu mógł pokazywać na wizjerze obrazy z dowolniej wybranej kamery albo
nakładać te obrazy na generowane komputerowo, czy te\
przekazywane na \
ywo
mapy pola bitwy w dowolnej skali, wraz ze wskazaniami pozycji pozostałych
członków grupy i nieprzyjaciół oraz ich ruchów.
Z broni, stanowiącej integralną część kombinezonu, mo\
na było celować ręcznie
albo zdać się na dane ze sprzętu, łączy satelitarnych lub rozkazów z centrum
dowodzenia. śołnierze dysponowali szerokim wyborem broni - począwszy od
miotaczy strumieni cząsteczek, poprzez bardziej prymitywne karabiny, a\
po zwykły
nó\
, u\
ywany na polu bitwy od wieków.
Pewnych rzeczy nie trzeba udoskonalać.
W takim kombinezonie \
ołnierz widzi na du\
ą odległość we wszystkich
kierunkach, bez względu na warunki pogodowe, czyli nocą, w gęstej jak mleko mgle
albo w ulewnym deszczu. Przez cały czas wie, gdzie znajdują się pozostali
członkowie jego oddziału i mo\
e się porozumiewać zarówno z nimi, jak i z
dowództwem. Mo\
e te\
strzelać ze swojej broni, nawet kiedy nie widzi celu na
własne oczy i nie musi się obawiać dostania się na linię strzału któregoś ze swoich
kolegów.
Dlatego te\
, chocia\
noszenie tego kombinezonu nie było zbyt wygodne,
amerykańscy \
ołnierze uwa\
ali go za jeden z najwa\
niejszych wynalazków człowieka
od czasu wynalezienia koła.
Kiedy SEAL dotarli do naturalnego obni\
enia w lesie, prawdopodobnie
wyschniętego strumienia, mę\
czyzna idący w szpicy dał im znak ręką, \
eby się
zatrzymali. Ten wąwóz był idealnym miejscem na zasadzkę i pułkownik Stegar z ulgą
zanotował, \
e jego ludzie dzięki szkoleniu wyczuli niebezpieczeństwo. Pułkownik
patrzył, jak mę\
czyzna idący na przedzie oraz drugi SEAL bezgłośnie zajęli pozycje
po obu stronach wąwozu i ruszyli lasem, gotowi zaskoczyć tego, kto szykowałby na
nich zasadzkę. Stegar ustawił lornetkę na podczerwień i przekonał się, \
e jego ludzi
prawie nie widać w pstrokatym lesie, chocia\
on wiedział gdzie ich szukać.
Obserwator bez odpowiedniego sprzętu miałby powa\
ny problem z zauwa\
eniem ich
nawet na pustyni Gobi.
Jednak bez względu na to jak dobrze wyszkoleni i przygotowani byli SEAL,
pułkownik Stegar wcią\
się zastanawiał, czy dadzą sobie radę podczas czekającej ich
misji. W tej fazie trwania operacji specjalnej zawsze targały nim wątpliwości, i teraz
nie było inaczej.
Czy są gotowi?
Nagle Stegar poczuł na swoim umięśnionym karku mało subtelny ucisk lufy
pistoletu.
Usłyszał za plecami kobiecy głos.
- Hasło, sir? - Prośba została wzmocniona zwiększonym naciskiem lufy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]