[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zerkaniem przez uchylone drzwi, gdy ktoś z personelu wchodził lub wychodził z sali. Pacjenci leżeli
oddzieleni od siebie parawanami, więc niewiele mogła zobaczyć, ale rozpoznała dłoń babci Róży na
kołdrze i za każdym razem patrzyła na nią, jak na dowód, że staruszka żyje. Wreszcie zza drzwi z mleczną
szybą wyszedł ten sam lekarz, który wcześniej nie chciał udzielić jej informacji. Podszedł do Tamary
i powiedział:
 Dlaczego pani nie mówiła, że jest córką doktor Dobrosz? Rozmawiałem już z pani mamą, ale
prosiła, żebym to pani powtórzył. Stan pani znajomej jest stabilny. Na szczęście nie był to rozległy zawał
i udało się opanować sytuację. Poleży u nas jeszcze kilka godzin, a po obiedzie przewieziemy ją na
kardiologię. Jutro możecie ją panie odwiedzić. A dzisiaj radziłbym pojechać do domu i odpocząć.
Pacjentka jest co prawda przytomna, ale nie wolno do niej wchodzić. Zresztą i tak nie miałaby siły na
przyjmowanie gości.
 Dziękuję, panie doktorze.
Zdecydowała, że najlepiej zastosować się do rady lekarza. Powinny odpocząć. Pomyślała
z niepokojem o rozpalonej kuchni w białym domku. Nie miała pojęcia, czy powinna była ją tak
zostawiać, czy nie stanie się nic złego. Poza tym był jeszcze Barnaba, na pewno głodny i obrażony,
a może zdezorientowany zniknięciem gospodyni. Sama też nie jadła nawet śniadania i teraz, kiedy nerwy
trochę opadły, poczuła burczenie w brzuchu. Marysia też powinna coś zjeść.
 Kamil, jedziesz z nami?
 Nie, dzisiaj nie mogę. Pomagam ojcu w warsztacie, wyrwałem się na chwilę, bo Majka dzwoniła,
ale obiecałem, więc&  popatrzył na dziewczynę pytająco.
 Leć  uśmiechnęła się Majka.  Już wszystko OK. Posiedzę z mamą.
 To do widzenia pani  pożegnał się Kamil.
Grzeczny chłopak. I taki miły  pomyślała Tamara.  Dobrze, że odpisałam na tę wiadomość. Dewiza
babci Róży jak zwykle się sprawdziła. Marysia jakby wyczuła, o czym myśli matka, bo nie patrząc na nią,
powiedziała:
 Po feriach będzie mnie uczył matmy.
Ewa Dobrosz czuła się w tym szpitalu jak w domu. Spędziła tu wiele lat, pełniła niezliczoną ilość
dyżurów, wykonała pewnie tysiące zabiegów i operacji. Znała każdy zakamarek budynku, wiedziała, jak
najkrótszą drogą pokonać labirynt korytarzy i pięter, żeby dojść z jednego oddziału na drugi. Wyszkoliła
kolejne pokolenie lekarzy i wielu pracowników pamiętało ją jeszcze, chociaż od ośmiu lat była na
emeryturze. Dla tych, którzy nie znali jej osobiście, samo nazwisko mówiło wiele i gdy tylko się
przedstawiła, od razu traktowano ją z szacunkiem należnym starszej koleżance.
Po telefonie Tamary przez chwilę zastanawiała się, co począć. Mogła zadzwonić. Bez problemu
uzyskałaby wszystkie informacje, przekazała je córce i sprawę mogłaby uznać za załatwioną. Nie musiała
przecież robić nic więcej. Nie miała żadnych zobowiązań wobec Róży Marcisz. Przez lata zastanawiała
się nad tym wielokrotnie i kierując się tym, co zawsze ceniła najbardziej, czyli rozsądkiem, dochodziła
do takich właśnie wniosków. Po pewnym czasie w ogóle przestała się nad tym zastanawiać i pewnie
byłoby tak już do końca jej dni, gdyby nie tamten telefon.  Stara Marciszowa wyskoczyła jak diabeł
z pudełka i przypomniała Ewie Dobrosz o tym, o czym tak bardzo chciała zapomnieć.
Wystarczy zadzwonić, a potem znowu zapomnieć. Tak byłoby najlepiej. Po co rozdrapywać stare
rany? Komu i do czego to potrzebne?
A jeżeli Róża Marcisz umrze? Odejdzie na zawsze? Ta myśl wywołała w Ewie Dobrosz uczucia,
których nie lubiła i które uznawała za przejaw słabości. Poczuła mieszankę żalu, tęsknoty i smutku.
Rozum podpowiadał jej, że jeżeli tak się stanie, to ona wcale nie uwolni się od tego, co zepchnęła na dno
serca i o czym chciała zapomnieć. Z pozoru wyglądało to na dobre rozwiązanie, bo wtedy jedyną osobą
znającą prawdę byłaby już ona sama, ale czy to sprawi, że będzie jej lżej?
Z
mierć odbiera wszystkie szanse. Ewa Dobrosz doskonale o tym wiedziała. Wiele razy w swojej
lekarskiej karierze widziała rozpacz tych, którzy zostali. Rozpacz spowodowaną tym, że nie rozliczyli się
z bliskimi, nie zdążyli załatwić czegoś, co było ważne. Zmarłym było już wszystko jedno, ale żywi nie
umieli sobie z tym poradzić. Wtedy myślała o nich z politowaniem, pewna, że jej to nie dotyczy.
Wystarczy odpowiednie podejście i żelazna logika, by poradzić sobie z każdym problemem, każdym
uczuciem. Dzisiaj, gdy Tamara powiedziała o stanie Róży Marcisz, jej pewność legła w gruzach. [ Pobierz całość w formacie PDF ]