[ Pobierz całość w formacie PDF ]

aktorki, która obiecywała mu fascynujące łowy. Przez jakiś
tak dalej, do chwili, gdy pożądanie wez
mie górÄ™ nad cierpliwoÅ›ciÄ… drapież­
czas.
nika. A wtedy drapieżnik spadnie w dół, by położyć temu kres.
- Tak? - spytał.
- A gdybym powiedział, że jesteś piękna? spytał Hawk z niekłamaną
- Jeśli zechcesz mnie przepuścić, zacznę składać sprzęt.
ciekawością w głosie.
Odsunął się, robiąc jej tyle miejsca, by mogła wstać, ale nie tyle,- by
- PowiedziaÅ‚abym, że odznaczasz siÄ™ dobrymi manierami, ale zÅ‚ym wzro­
mogła swobodnie przejść. Angel zawahała się, po czym szybko przecisnęła
kiem - odparła Angel.
siÄ™ obok niego.
Mówiąc to, mocowała zaokrąglony haczyk do żyłki za pomocą spiżowej
Owiała go smuga jej zapachu i ciepła. Chłonął je z gorącym dreszczem
agrafki, która była już przytwierdzona do linki.
rozkoszy. Lecz jego twarz niczego nie zdradzaÅ‚a. ByÅ‚ nieporuszony jak ska­
- Mam doskonały wzrok-zauważył Hawk.
listy brzeg wyrastajÄ…cy z morza.
- Widzisz więc, że czoło mam za wysokie, kości policzkowe zbyt wystające,
Angel szybko skÅ‚adaÅ‚a wÄ™dki, wyjaÅ›niajÄ…c każdÄ… swojÄ… czynność. Wy­
włosy za gęste, ciało za chude, a skórę bladą. - Na próbę dotknęła haczyka palcem
brała wędziska o długości dwu i pół metra, giętkie, takie jakich używa się do
i uznaÅ‚a, że nie jest odpowiedni, niewystarczajÄ…co ostry. - Po stronie plusów nale­
łowienia na przynętę z much. A
ódz
koÅ‚ysaÅ‚a siÄ™ leniwie, dryfujÄ…c prawie nie­
ży zapisać, że moje oczy odznaczajÄ… siÄ™ Å‚adnym kolorem, a caÅ‚a reszta jest w po­
dostrzegalnie ku płyciz
nie na krańcu maleńkiej zatoki.
rządku. Z moim umysłem też wszystko w porządku. Na ogół - dodała.
- Nawet nie będę tu próbowała łapać łososia na błystkę.
WyciÄ…gnęła z pudeÅ‚ka maÅ‚Ä… oseÅ‚kÄ™ i zaczęła ostrzyć haczyk. Hawk przy­
- Dlaczego?
glÄ…daÅ‚ siÄ™, zaintrygowany zarówno jej sÅ‚owami, jak i tÄ… samoocenÄ….  Wszyst­
- Bo go tu jeszcze nie ma.
ko, co o sobie powiedziaÅ‚a, to prawda - przyznaÅ‚. - Nie jest klasycznÄ… piÄ™k­
- SkÄ…d wiesz?
nością. Jest fascynująca niczym obraz w kalejdoskopie: zmienia się
Angel nieznacznie się uśmiechnęła.
w okamgnieniu, zawsze subtelna, umykająca, olśniewająca".
- Bo nie ma tu Carlsona. To niesamowity czÅ‚owiek. JeÅ›li w pobliżu znaj­
Hawk byÅ‚ zdumiony. Angel chyba zdawaÅ‚a sobie sprawÄ™, jak jest nie­
duje się łosoś, on o tym wie. Chyba dzięki swojemu pochodzeniu. Wywodzi
zwykÅ‚a, a mimo to zachowywaÅ‚a siÄ™ tak, jakby nie wiedziaÅ‚a, że robi na męż­
się ze szczepu Tlingitów z Alaski.
czyznach wrażenie.
- Wygląda jak stary, siwowłosy szaman? - spytał Hawk z rozbawieniem.
- Jesteś zdumiewającą aktorką- mruknął, przekonany o trafności tego
Angel śmiała się, nachylona nad przybornikiem, by wyciągnąć z niego
dwuznacznego komplementu. - Najlepszą, jaką spotkałem.
spinning. Przymocowała go do wędziska, a potem zaczęła nawijać żyłkę.
Angel, zaskoczona, podniosła wzrok. Haczyk wyślizgnął jej się z ręki
- Carlson nie jest stary - wyjaÅ›niÅ‚a. - WÅ‚osy ma czarne i gÄ™ste jak two­
i przebił skórę kciuka. Szarpnęła się gwałtownie i skrzywiła na widok jasnej
je. Jest przystojny na zabój i twardy jak skała. Tak jak ty.
kropli krwi, pęczniejącej na palcu.
Jej rzeczowy ton sprawił, że dopiero po dobrej chwili Hawk pojął, co
- Co masz na myśli? - spytała.
naprawdę powiedziała.
Hawk wyglądał na zadowolonego.
- Dzięki - odparł spokojnie, obserwując ją.
- Właśnie to, Angel.
Angel wyciÄ…gnęła z przegródki w pojemniku haczyk wyglÄ…dajÄ…cy na bar­
Ujął jej dłoń i przycisnął do ust, ssąc delikatnie zranione miejsce,
dzo ostry. Metal zalśnił okrutnym blaskiem.
- Przynajmniej twoja krew jest prawdziwa - mruknął i uwolnił jej dłoń,
- Podziękuj swoim rodzicom, nie mnie - rzekła. - Ja nie miałam z tym
obdarzając ostatnią, ulotną jak muśnięcie pieszczotą języka.
nic wspólnego.
-47-
-46-
Hawk działał szybko, chwytał i uwalniał Angel, nim miała czas pojąć,
gwałtownie mogą szarpać duszę. Pojęła, że dzieciństwo Hawka nie należało
co siÄ™ dzieje. Lecz jej ciaÅ‚o rozumiaÅ‚o. Wciąż czuÅ‚a miÄ™kki dotyk jego jÄ™zy­
do najszczęśliwszych. Czy on w ogóle śmiał się jako chłopiec i czy zdarza
ka, napór i ciepÅ‚o ust. CoÅ› Å›ciskaÅ‚o jÄ… w gardle. Hawk wyjÄ…Å‚ wÄ™dkÄ™ z jej dÅ‚o­
mu się śmiać teraz, gdy jest mężczyzną?
ni, jakby nic się nie stało.
- Bez wzglÄ™du na to, jak dÅ‚ugo bÄ™dziesz Å‚owiÅ‚ na mojÄ… żyÅ‚kÄ™ - odezwa­
- Haczyk jest chyba dość ostry, nie sądzisz? -~ spytał cicho.
ła się cicho - obiecuję, że cię nie zbiję.
- Tak"! odparła, odwracając wzrok.
Spoczęło na niej spojrzenie ciemnych oczu, w których malowaÅ‚o siÄ™ zdu­
Weszła szybko do kokpitu i sprawdziła sonar. Zdążyli już przepłynąć
mienie wywoÅ‚ane jej spokojnym gÅ‚osem. Hawk przesunÄ…Å‚ koniuszkiem pal­
obok urwiska. Teraz dno podnosiÅ‚o siÄ™ gwaÅ‚townie. GÅ‚Ä™bokość nie prze­
ca po grzbiecie jej nosa.
kraczała dwu i pół metra. Dziewczyna spojrzała szybko na ląd i obliczyła
- RozsÄ…dnie z twojej strony - mruknÄ…Å‚. - Na wypadek, gdybyÅ› nie za­
ich pozycję względem skalnej rafy położonej w niższej części niewielkiej
uważyła, przypominam, że jestem od ciebie większy. O wiele większy.
zatoczki. Angel odruchowo ssała skaleczony palec. Kiedy uświadomiła
- I twardszy - dodaÅ‚a Angel, reagujÄ…c bÅ‚yskiem oczu na bliskość Haw­
sobie, że jej skóra smakuje Hawkiem, jej puls jakby się zawahał, a potem
ka. - O wiele twardszy.
przyspieszyÅ‚ nierówno. Odetchnęła kilka razy dla uspokojenia i przywoÅ‚a­
Jego oczy pociemniały, z
renice rozszerzyły się. Pokusa, by zakosztować
Å‚a w wyobraz
ni niewzruszony obraz róży. Niegdyś był to jedyny sposobna
różanej świeżości ust Angel, była nie do odparcia. Ale gdy już zdecydował
przezwyciężeniu bólu, jaki towarzyszył nauce chodzenia, nauce życia na
się skorzystać z oferty, jaką nęciły go jej pełne wargi, ona odwróciła się od
nowo. Popatrzyła ze zmarszczonym czołem na skaleczony palec. Aż do tej
niego. Przez jakiś czas widział tylko jej plecy. Kiedy znów stanęła do niego
chwili nie uÅ›wiadamiaÅ‚a sobie, że jej niezwykÅ‚a róża ma barwÄ™ krwi, bar­
twarzą, była spokojna jak kwiat otwierający się o poranku. Opanowanym,
wę samego życia. Angel czekała, aż ta świadomość przeniknie ją tak, jak
profesjonalnym głosem wyjaśniała teoretyczne i praktyczne zasady połowu
światło przenika jej szkła, barwiąc wszystko swoim dotknięciem. Kiedy
dorsza.
wróciÅ‚a na odsÅ‚oniÄ™tÄ… rufÄ™ Å‚odzi, oddychaÅ‚a już bez wysiÅ‚ku. NapiÄ™cie znik­
- Zaraz bÄ™dziemy przepÅ‚ywać nad skalistÄ… rafÄ… znajdujÄ…cÄ… siÄ™ na gÅ‚Ä™bo­
nęło. [ Pobierz całość w formacie PDF ]