[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Ale, moja droga Emilio...
28
Noel nie wiedział, co powiedzieć. Wszedł do salonu, opierając się ciężko na lasce i usiadł przy kominku.
 Przykro mi, że użyłam do tego celu podłogi w twoim salonie. Ale nie miałam innego wyjścia.
 To nie o to chodzi.
Schyliłam się i dokładnie pozbierałam kawałki jedwabiu, niektóre już spięte szpilkami, i położyłam je na
stojącym w rogu krześle.
 Chyba nie masz nic przeciwko temu, że skorzystałam z przyborów do szycia twojej matki?
 Skądże znowu. Ale, Emilio, tobie nie wolno tego robić.
 Dlaczego?  spytałam ze śmiechem.
 Ponieważ to nie wypada.
 Ależ Noel, przecież każda młoda kobieta musi umieć szyć. Powinieneś być zadawniony, że zajmuję się tak
godziwÄ… pracÄ…!
Nie mogłam się Powstrzymać, aby z niego nie zażartować. Wiedziałam, o co mu chodziło. Szycie własnych
ubrań było oznaką ubóstwa, a on nie mógł temu przeciwdziałać. Mężczyzna mógł kupować ubrania dla swojej
chere amie, ale nie mógł zrobić tego samego dla damy.
 Myślę, że są tutaj jeszcze ubrania mojej matki. Powinny być w szafie, w jej pokoju. Po śmierci matki Aline
zajęła się jej ubraniami w Ainderby Hall, ale tu nie przyjeżdżała. Nie będzie tego dużo, może kilka miejskich
sukienek. Możesz nimi rozporządzać według własnego uznania.
 Dziękuję. To miło z twojej strony. Ale czy stroje twojej matki nie powinny przejść w posiadanie pani Good?
 Nonsens. Ubrania po swojej pani dostaje jej pokojówka, a Celine już u nas od dawna nie pracuje. Niech
Hannah albo Mary wszystko ci pokażą.
Usiadłam i popatrzyłam na niego. Był bardzo blady i niewątpliwie cierpiący. Nie wiedziałam jednak, czy Noel
życzyłby sobie, żebym poruszyła kwestię jego rany.
 Widziałam się z Richardem dziś rano  powiedziałam wreszcie.  Opisał mi bardzo dokładnie bitwę pod
VittoriÄ….
 Dobry Boże, naprawdę?
 Jest niesłychanie dumny z ciebie, Noel. Ma wiele wiadomości, zna nawet miejsce na polu bitwy, gdzie
zostałeś ranny, Dowiedział się tego od twojego ordynansa.
 Jem wyniósł mnie z bitwy. Nie wiem, jak mu się to udało, jest przecież niedużym mężczyzną.
Zauważyłam, że Noel nie skomentował tego, co mu powiedziałam o Richardzie. Czy nie rozumie, że syn go
podziwia? %7łe to dziecko pragnie czułości?
Chyba zorientował się w sytuacji, ponieważ zadał mi po chwili pytanie.
 Co sÄ…dzisz o Richardzie?
 Jest samotny.
 Cóż mogę zrobić?  Noel zmarszczył brwi.  Posłałbym
go do szkoły, gdyby był silniejszy. Miałby wtedy kolegów do zabawy. Ale on odstawałby od innych chłopców,
którzy by go pewnie dręczyli. Powiedziano mi, że on zawsze będzie cofnięty w rozwoju.
Nie odezwałam się. Czy on kiedykolwiek rozmawiał ze swoim synem?
Noel milczał przez chwilę.
 Bardzo mało go znam  przyznał wreszcie.  W przeciągu ostatnich czterech lat tylko raz przyjechałem na
urlop. Po śmierci żony. A kiedy wróciłem do domu... byłem ranny, George nie żył, a interesy były bardzo
zagmatwane. Nie miałem siły zajmować się Richardem. Co zresztą mogła mu dać moja obecność?
 Ty przynajmniej masz dziecko!  wybuchnęłam, nie mogąc się pohamować.  A ja dwa razy poroniłam.
Zapanowała cisza.
 Przykro mi  powiedział Noel po chwili.
Sięgnął po laskę i podniósł się z krzesła.
 Nie jestem dzisiaj w towarzyskim nastroju. Zszedłem tylko, żeby zobaczyć, jak dajesz sobie radę. Nie będę
jadł kolacji na dole. Jem przyniesie mi coś do jedzenia do pokoju. Dopilnuję, aby pani Good zajęła się tobą.
Obrócił się jeszcze w drzwiach.
 Zmartwiłem się, kiedy powiedziano mi, że wyszłaś z domu. Pomyślałem, że znowu uciekłaś. Wczoraj
zachowałem się zbyt szorstko. I przepraszam cię za to, Emilio. Cieszę się, że przyjechałaś.
Kiedy wyszedł, siedziałam zamyślona, patrząc w ogień. Byłam wzruszona, że Noel jest zadowolony z mojego
przyjazdu  moja obecność sprawiała przyjemność tak niewielu ludziom.
Byłam jednak przekonana, że Noel nie byłby tak bardzo
zadowolony, gdyby się dowiedział, że jego gość jest autorką dwóch, a właściwie już trzech sensacyjnych
powieści, przepełnionych morderstwami i szkaradnymi spiskami. Szczególnie skandaliczny wydał mi się teraz
29
epizod, w którym Fra Bartolome ściga Angelinę Mountfalcon
Daj Boże, żeby Noel nigdy się o tym nie dowiedział.
4
Byłam przyzwyczajona do spokojnych świąt Bożego Narodzenia. W Szkocji, w przeciwieństwie do
sylwestra, nie jest ono uroczyście obchodzone, ale Boże Narodzenie na John Street atmosferą przypominało
raczej pogrzeb. Co prawda, pani Good i Hannah przygotowały pieczeń wołową z pieczonymi kartoflami i
placek ze śliwkami, ale to było wszystko. %7ładnych ozdób świątecznych, nawet gałązki ostrokrzewu.
Richard został w swoim pokoju i wydawało się, że jest naprawdę zadowolony, jak również zaskoczony
otrzymanymi prezentami. Noel podarował mu kasetkę z przyborami do pisania, którą panna Caryer położyła na
najwyższej półce z książkami, gdzie prawdopodobnie miała pozostać. Było tak oczywiste, że jest to jedynie.
zdawkowy prezent, że trudno mi było znalez
ć odpowiedni komentarz. Powiedziałam wreszcie, że to mu się
przyda, kiedy będzie starszy. Richard podziękował mi grzecznie za Podróże Guliwera, za to armatka wzbudziła
jego prawdziwy zachwyt.
 Och!  wykrzyknÄ…Å‚.  Och!
Skakał po całym pokoju, potem podbiegł do mnie i rzucił mi się na szyję.
 Czy podziękowałeś pani Kirkwall?  spytała panna Caryer cierpkim tonem.
Tym pytaniem sprawiła Richardowi wyraz
ną przykrość.
 Tak, podziękował mi  powiedziałam, uśmiechając się do niego.  Nie wyobrażam sobie milszego
podziękowania.
Hannah była wzruszająca, tak bardzo cieszyła się ze wstążki. Zwierzyła mi się, że pani Good nie pochwała
takich ozdób, więc wstążka będzie musiała zaczekać na jej powrót do Ainderby. Miała narzeczonego we wsi,
włoży ją, kiedy się będzie miała z nim spotkać w wolną niedzielę. Ucieszyła mnie wiadomość, że Hannah ma
swojego chłopca. Miałam nadzieję, że jest jej godzien.
Noel prawie się nie pokazywał. Z jego rany znowu wychodziły odłamki szrapnela. [ Pobierz całość w formacie PDF ]