[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rzymskiego. Nowy papież kazał przenieść Sylweriusza z Syrii na wyspę Palmaria koło
La Spezia nad Morzem Liguryjskim i skłonił go do rezygnacji z papiestwa.
Sylweriusz ustąpił i wkrótce zmarł. Wówczas kler rzymski zaakceptował Wigiliusza
jako prawowitego papieża. Pierwsze lata pontyfikatu Wigiliusz spędził w Rzymie.
Losy miasta były niepewne, gdyż oblegane przez Gotów wojska Belizariusza z trudem
broniły swych pozycji w środkowej Italii. W listopadzie 545 roku na rozkaz cesarza
Wigiliusz opuszcza Rzym, by udać się do Konstantynopola. Gdy pod osłoną wojska
wsiadał na galerę przycumowaną na Zatybrzu, lud Rzymu obrzucił go wyzwiskami i
kamieniami. Papieska podróż do Konstantynopola trwała ponad rok. Cesarz
sprowadził papieża, aby wykorzystać jego autorytet do realizacji swej ugodowej
polityki religijnej. Opozycja monofizytów, niechętnych uchwałom soboru
chałcedońskiego, rozbijała jedność polityczną cesarstwa wschodniego. Chodziło,
zatem o znalezienie formuły kompromisowej, na która wyraziłyby zgodę wszystkie
odłamy chrześcijańskiego Kościoła. Papież Wigiliusz, człowiek o słabym
wykształceniu teologicznym, a przy tym chwiejny i bojaz
liwy, okazał się całkowicie
nieprzystosowany do odegrania roli, jaką mu wyznaczył cesarz. W sprawach
dogmatycznych nie miał rozeznania i podpisywał różne podsuwane mu deklaracje, a
następnie je odwoływał. Około 10 lat spędzonych przez Wigiliusza w
Konstantynopolu i okolicach było dla tego papieża pasmem udręki i prób
oswobodzenia się od intryg dworskich i walk prowadzonych przez biskupów Azji
Mniejszej, Egiptu i wschodniej Europy. W 553 roku cesarz zwołał do
Konstantynopola sobór, który miał położyć kres waśniom (V sobór ekumeniczny).
Wigiliusz się nie stawił. Ojcowie soboru uchwalili kompromisowe wyznanie wiary i
usunęli Wigiliusza ze stanowiska biskupa Rzymu. Wigiliusz usiłował protestować,
aby następnie  rzecz niebywała  podpisać uchwały soboru, który go potępił. Zmarł
w Syrakuzach (Sycylia), w drodze powrotnej do Rzymu. W okresie pontyfikatów
Sylweriusza i Wigiliusza wprowadzono w życie nowo skodyfikowane prawo
obowiązujące na terenie całego cesarstwa (tzw. Kodeks Justyniana, 534 rok). Stało się
ono punktem wyjścia dalszego rozwoju ustawodawstwa kościelnego zarówno na
Wschodzie, jak i na Zachodzie. Justynian dążył do całkowitego podporządkowania
sobie hierarchii kościelnej, nie wykluczając osoby papieża, którego uważał za jednego
z wykonawców polityki cesarskiej. Powstało wówczas prawo, na podstawie, którego
każdorazowy wybór papieża musi być zatwierdzony przez cesarza, po uiszczeniu
odpowiedniej opłaty.
60. PELAGIUSZ I 556-561. Urodził się w Rzymie, pochodził prawdopodobnie z
senatorskiego rodu. Jako diakon spełniał funkcję wysłannika papieskiego przy dworze
cesarskim. Podczas nieobecności Wigiliusza administrował w jego imieniu Stolicą
Apostolską. W tym okresie zręcznie lawirował między polityką cesarską a chwiejnym
stanowiskiem Wigiliusza. W 555 roku Pelagiusz uznał postanowienia V soboru
ekumenicznego i został przez cesarza wyznaczony na następcę zmarłego papieża.
Pierwsze miesiące urzędowania w Rzymie były burzliwe. Oskarżano Pelagiusza I o
 25
zamordowanie swego poprzednika i o zdradę prawdziwej wiary głoszonej w
Chalcedonie. Pelagiusz z trudem oczyścił się z zarzutów, stwierdzając uroczystą
przysięgą, że jest niewinny śmierci Wigiliusza i że zawsze pozostał wierny doktrynie
Leona I. Biskup Mediolanu i Akwileji (nad Adriatykiem koło Wenecji) ogłosił
sprzeciw i uznali Pelagiusza za heretyka. Dwudziestoletni okres wojen z Gotami
doprowadził do gospodarczego wyniszczenia Italii, w której rządy przejęła w całości
administracja bizantyjska. Rzym, oblegany i zrujnowany przez ostatniego króla
Ostrogotów Totylę (zginął w 552 roku), był wyludniony. Gdy Pelagiusz objął rządy,
Wieczne Miasto liczyło najwyżej 40000 mieszkańców.
61. JAN III 561-574. Rzymianin. Wybrany przez kler rzymski oczekiwał blisko pół [ Pobierz całość w formacie PDF ]