[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jasna!
Tylko \
e nie u\
ył słowa cholera. Zwa\
ywszy okoliczności, nie mam o to do
niego \
alu.
Nasze krzyki sprowadziły do kuchni Z
piÄ…cego i mojego ojczyma. Stali na
progu, gapiÄ…c siÄ™ na setki czarnych \
uków, które uniknęły zagłady w zlewie i teraz
biegały po terakotowych kafelkach. Przynajmniej dopóki nie zawołałam:
- Rozdepczcie je!
Potem wszyscy rzuciliśmy się, rozdeptując tyle paskudztw, ile zdołaliśmy.
Kiedy skończyliśmy, tylko parę nam umknęło, tych, które miały na tyle
rozumu, \
eby drapnąć w szparę pod lodówką oraz jeden czy dwa, które przebyły całą
drogę do szklanych rozsuwanych drzwi na taras. To była cię\
ka, odra\
ajÄ…ca praca.
Sapaliśmy cię\
ko... z wyjątkiem Przyćmionego, który z jękiem pognał do łazienki,
przypuszczalnie po to, \
eby przepłukać usta albo mo\
e sprawdzić, czy nie zostały mu
między zębami jakieś czułki.
- Có\
- powiedział Andy, kiedy wyjaśniłam, co się stało. - To ostatni raz, kiedy
kupuję bez konserwantów.
Co było w pewien sposób zabawne. Tyle \
e przypadkiem zdawałam sobie
sprawÄ™, \
e czy to organiczne, mro\
one, czy jakieÅ› tam, i tak niczego by to nie
zmieniło, gdyby wmieszał się do tego złośliwy duch.
Andy spojrzał na brudną podłogę i powiedział lekko oszołomiony:
- Musimy to posprzątać, zanim wróci mama.
Miał rację. Sądzicie, \
e się brzydzę robalami? Nie znacie mojej mamy. śadnej
z nas nie dałoby się określić jako miłośniczki natury.
Zabraliśmy się do pracy, skrobiąc i zmiatając robacze wnętrzności z kafelków,
a ja delikatnie zasugerowałam, \
ebyśmy na razie zamawiali do domu wszystkie
posiłki, nie tylko kolacje. Nie byłam pewna, czy Maria poło\
yła łapę na pozostałej
\
ywności, ale podejrzewałam, \
e ani w lodówce, ani w spi\
arce nic nie jest
bezpieczne.
Andy ochoczo przystał na tę propozycję, plotąc o insektach, które potrafią
zniszczyć plony oraz o tym, ile domów, przy których pracował, zostało zniszczonych
przez termity, i jak wa\
ne jest regularne przeprowadzanie dezynsekcji.
Dezynsekcja jednak, miałam ochotę mu powiedzieć, nie pomaga, jeśli inwazja
robali jest sprawką mściwego ducha.
Tego mu jednak nie powiedziałam. Wątpię, czy zrozumiałby, o czym mówię.
Andy nie wierzy w duchy.
Miło móc pozwolić sobie na taki luksus.
Kiedy razem ze Z
piącym dotarliśmy do pracy, przez chwilę miałam wra\
enie,
\
e idzie ku lepszemu, bo spóz
nienie uszło nam płazem. A to dlatego, rzecz jasna, \
e
Z
piÄ…cy uzale\
nił od siebie Caitlin. Z czego wynika, \
e posiadanie braci przyrodnich
ma swoje dobre strony.
Jak siÄ™ wydaje, Slaterowie nie poskar\
yli, \
e wyprowadziłam Jacka poza teren
hotelu bez ich pozwolenia, bo polecono mi udać się prosto do ich apartamentu. To,
pomyślałam, idąc wyło\
onym grubym chodnikiem korytarzem, jest doprawdy zbyt
piękne, \
eby było prawdziwe, i wskazuje na to, \
e za ka\
dÄ… chmurÄ… znajduje siÄ™
kawałek czystego, błękitnego nieba.
Tak przynajmniej myślałam, pukając do ich drzwi. Kiedy się jednak
otworzyły, ukazując nie tylko Jacka, ale obu braci Slaterów w strojach kąpielowych,
ogarnęły mnie wątpliwości.
Jack rzucił się na mnie jak kociak na kłębek włóczki.
- Wiesz co? - zawołał. - Paul nie gra dzisiaj w golfa ani w tenisa, ani w nic.
Chce spędzić z nami cały dzień. Czy to nie wspaniale?
- Hm - mruknęłam.
- Owszem, Suze - odezwał się Paul. Miał na sobie obszerne spodenki
kÄ…pielowe (co dowodzi, \
e mogło być gorzej: mógł wło\
yć maleńkie gatki speedo)
oraz ręcznik na szyi, i nic poza tym - jeśli nie liczyć uśmieszku. - Czy to nie
wspaniale?
- Hm - powiedziałam. - Taak. Wspaniale.
Państwo Slaterowie przemknęli obok nas w strojach do golfa.
- Bawcie się dobrze, dzieciaki - zawołała Nancy. - Suze, mamy lekcje przez
cały dzień. Zostań do piątej, dobrze? - I nie czekając na odpowiedz
, dodała: - No
dobrze, pa! - Po czym wzięła mę\
a pod ramię i wyszła.
W porządku, pomyślałam, poradzę sobie. Z samego rana dałam sobie radę z
rojem robali. Mimo \
e raz po raz czułam, jak coś po mnie łazi, i podskakiwałam,
stwierdzajÄ…c za chwilÄ™, \
e to moje włosy czy troczek od kostiumu, szybko doszłam do
siebie. Du\
o szybciej, jak sÄ…dzÄ™, ni\
Przyćmiony.
Z pewnością więc dam sobie radę z Paulem Slaterem rojącym się przez cały
dzień. Eee, chciałam powiedzieć: dręczącym mnie przez cały dzień.
Jasne. Nie ma sprawy.
Tyle \
e był pewien problem. Jack upierał się, \
eby mówić o pośrednictwie, a
ja ciągle zwracałam mu szeptem uwagę, \
eby siedział cicho, a on wtedy odpowiadał:
 Och, wszystko w porzÄ…dku, Suze, Paul wie .
Na tym właśnie rzecz polega. Paul nie powinien był się dowiedzieć. To miała
być nasza tajemnica. Moja i Jacka. Nie chciałam, \
eby głupi, ,jak - nie - chcesz - ze -
mną - chodzić - to - na - ciebie - doniosę Paul brał w tym udział. Zwłaszcza \
e za
ka\
dym razem, kiedy Jack o tym wspomniał, Paul zsuwał z nosa okulary od
Armaniego i patrzył na mnie wyczekująco, ciekaw, co powiem.
Co miałam robić? Udawałam, \
e nie wiem, o czym Jack mówi. Co mu,
oczywiście, sprawiało przykrość, ale czy miałam wyjście? Nie chciałam, \
eby Paul
wiedział, czym się zajmuję. Nawet moja własna matka tego nie wie. Z jakiej racji
mam wtajemniczać w to Paula?
Na szczęście za szóstym czy siódmym razem, kiedy Jack napomknął o czymś,
co miało związek z pośrednictwem, a ja go zignorowałam, chyba załapał, o co chodzi [ Pobierz całość w formacie PDF ]