[ Pobierz całość w formacie PDF ]

na pół ligi, z łagodnymi zboczami, nad którym wznosił się złoty krąg słońca.
- Było miasto - i nie ma miasta - powiedział na głos Conan i nie poznał własnego głosu -
zachrypnięty, w gardle czuł smak krwi. Splunął, popatrzył na ślinę - tak jest - krew. Echeche...
W takich przypadkach Cymmerianinowi często pomagały przekleństwa - najbardziej wulgarne,
wyszukane, wykrzyczane na cały głos. Nabrał powietrza w płuca i na wydechu przejechał się po
wydarzeniach ubiegłej nocy, po mieście, które dostało to, na co zasłu\
yło, ale któremu nale\
ały się
dodatkowo szczególnie ordynarne przekleństwa, po czarownikach wszelkiej maści i rodzaju.
Ul\
yło mu.
Przybysz z Północy wstał, odwrócił głowę i napotkał niezadowolone, oburzone spojrzenie
obudzonej Minolii. Conan odpowiedział jej spojrzeniem, nie kryjąc niezrozumienia, ale potem
nagle pojął: dziewczynę obudziły, a potem rozgniewały jego przekleństwa. Nie przywykła do
takich wyra\
eń w swoim zakonie, i niewa\
ne, \
e obok jest lej po mieście, a świat został cudem
uratowany przez niego, barbarzyńcę. Teraz Conan jest tym złym i złościć trzeba się na niego.
Cymmerianin nie mógł ustać na nogach. Trzęsło go ze śmiechu. Wraz ze śmiechem wychodził z
niego strach prze\
ytej nocy, resztka bólu ran, zmęczenie. Chichotał coraz głośniej i nie był w stanie
przestać. Nie widział nic wokół siebie. Nawet nie zauwa\
ył, jak znowu osunął się na ciepłe
kamienie, wstrząsany falami śmiechu. A
zy zasłoniły mu oczy. Trzymając się za brzuch,
Cymmerianin przewrócił się na bok.
Początkowo Minolia patrzyła na zbawcę świata ze zdziwieniem, potem ze złością, potem z urazą...
ale w końcu te\
nie wytrzymała, zara\
ona jego śmiechem, domyśliwszy się, czym jest on
spowodowany. Z
miechem odcięli się od minionej nocy, pozostawili ją w dalekiej Przeszłości.
Wrócili do nowego \
ycia.
I obudzili Fagnira.
-189-
Rozklejając oczy, nie rozumiejąc - kto? dlaczego? gdzie? po co? - oficjalista otworzył usta, z
których spłynęło pytanie:
- Machar jeszcze nie wrócił? ...
Conan turlał się po pylistych kamieniach, wstrząsany nowym atakiem śmiechu. Minolia stuknęła
głową o kolana, j ej ramiona kon-wulsyjnie drgały.
- Co z wami? - dz
więczał nad nimi rozdra\
niony, przepity głos. - A gdzie Vagaran? Gdzieście
mnie zaciągnęli?
A potem gniewnie:
- Przestańcie wreszcie r\
eć! I bez tego łeb mi pęka! Oj, jak boli... Ale \
em się wczoraj załatwił...
Nic nie pamiętam... jakieś mordy z trąbami mi się całą noc zwidywały... przestańcie r\
eć, mówię
wam!
I wreszcie, błagalnie:
- Słuchajcie, a nie znalazłby się kubeczek wina?... no, chocia\
Å‚yczek, co?...
.. .Gdy zejdą ze wzgórza, przestaną widzieć to, co kiedyś było Vagaranem. I nie umawiając się,
trójka wędrowców zatrzymała się, \
eby chwilę odpocząć. Z tyłu był milczący, niczego nie
otaczający mur, grób, w którym pochowali maga Aj-Bereka i Mistrza Orlanda-ra - dwóch
nieszczęśliwych, zbłąkanych starców. A przed nimi... Kto wie, co ich czeka?
- Stąd jest jakieś pięć lig do najbli\
szej ludzkiej osady - oznajmił Fagnir. - Mam nadzieję, \
e ze
wsią nic się nie stało. śe przynajmniej im wino nie wyschło... Ale \
eby tak całe miasto rozwalić!...
- Trzymaj - Conan rzucił pod nogi byłemu oficjaliście bezu\
yteczny teraz i na wieki wieków
Hełm. - Jest twój. Mo\
esz go przepić.
Fagnir zamyślił się, potem na jego twarzy pojawił się chytry, szczerbaty uśmiech.
- Niee. Zostawię sobie na pamiątkę Vagaranu i słu\
by u Ma-chara... i jego piwnicy - podniósł
brązowy wyrób staro\
ytnych mistrzów. - Jak go komu poka\
Ä™ - nie uwierzÄ…. A, do licha z nimi...
dziękuję, panie szczodry gladiatorze.
- Conan, co zamierzasz robić potem? - zapytała po cichu Minolia, nie patrząc na barbarzyńcę.
Ten wzruszył ramionami i się uśmiechnął.
- No... Pewnie wrócę do Shemu, odszukam księcia Barucha, u którego byłem najemnikiem i
za\
ądam zapłaty - przecie\
, jakkol-
-190-
wiek by było, spełniłem jego rozkaz. Mo\
na powiedzieć, \
e sam jeden starłem miasto z lica ziemi...
- Wez
miesz... wez
miesz mnie ze sobÄ…?
- Oczywiście, dziecino. Odpoczniemy we wsi i ruszymy.
- Nie mam ju\
nikogo ani niczego - zaszlochała Minolia. - Brat zginął. Zakonu nie ma. To, czym
\
yliśmy... - zamilkła, bliska łez.
- Wszystko będzie dobrze - Conan podniósł się z ziemi i wyciągnął do niej rękę. - Chodz
my.
Uwierz mi, Minolio, teraz ju\
wszystko będzie wspaniale.
-191- [ Pobierz całość w formacie PDF ]