[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ła się w powietrzu. A tymczasem ty byłaś tuż obok
mnie...
Filly w odpowiedzi zarzuciła mu ręce na szyję
i mocno się do niego przytuliła. Damien obsypał
pocałunkami jej włosy, potem twarz i szyję i objął ją
tak, że czuła jego nagość każdym centymetrem skóry.
OczekujÄ…c nieuchronnej chwili zupeÅ‚nego zbli­
żenia, zrazu niespiesznie odkrywali przed sobÄ… taje­
mnice swoich ciał, wkrótce jednak porwała ich
oboje niecierpliwa fala namiętności i poniosła na
wyżyny rozkoszy i spełnienia.
Damien ocknął się z głową na piersiach Filly.
Przetarł oczy, podniósł głowę, lekko się odsunął
i zaczął wodzić palcem po jej brzuchu, rysując na
nim kręgi. Jego lekki dotyk obudził ją i przeniknął
ciepłym, miłym dreszczykiem.
- Więc gdzieś tutaj, w środku, rośnie maleńkie
dziecko.
Jego słowa zaskoczyły ją. Nie spodziewała się
ich, sÄ…dzÄ…c po jego pierwszej reakcji, gdy siÄ™ dowie­
dział, że zostanie ojcem. Dotychczas wydawało się,
że sama myśl o rodzinie jest mu obca. Ciekawe, co
się za tym kryło?
- Co siÄ™ staÅ‚o z twojÄ… rodzinÄ…? - zapytaÅ‚a, zdo­
bywajÄ…c siÄ™ na odwagÄ™.
112 TRISH MOREY
Damien błyskawicznie cofnął rękę, odwrócił się
na plecy i zaczął wpatrywać się w sufit. Przez dłuższą
chwilę słychać było tylko jego równy oddech. Filly
straciła nadzieję, że odpowie na jej pytanie.
Dotknęła rÄ™kÄ… jego gÅ‚owy i pogÅ‚askaÅ‚a po wÅ‚o­
sach.
- Przepraszam - powiedziała. - Nie chciałam
być wścibska.
On pochwycił jej rękę, zbliżył do ust, lekko
pocałował i westchnął.
- Nie przejmuj się. Rzadko o tym myślę.
- To musiało być straszne. - Filly wiedziała, co
to znaczy stracić najbliższych. Ból po śmierci jej
ojca i brata był aż nadto dotkliwy. Nie musiała znać
szczegółów, żeby siÄ™ domyÅ›lać, jak strasznym do­
świadczeniem była dla Damiena, w tak młodym
wieku, strata rodziców, a może i innych członków
rodziny.
- Kiedy przyjechali tu z Włoch, aby się osiedlić
w Australii - odezwał się cicho Damien - założyli
w pobliżu Adelaide gospodarstwo warzywne, które
z czasem dobrze się rozwijało. Jednocześnie trudnili
siÄ™ zbieraniem owoców, jabÅ‚ek i gruszek, co przyno­
siło niezłe dochody. Zabierali ze sobą do tej pracy
Santo i Jo, moich starszych braci. Moim zadaniem
było doglądanie gospodarstwa.
- Ile lat mieli wtedy twoim bracia?
- Trzynaście i czternaście.
- Co się stało?
BAL MASKOWY 113
- Sad, w którym wtedy pracowali, był położony
dość daleko, na wzgórzach. Wraz z kilkoma innymi
osobami złapali okazję, podwoziła ich furgonetka.
Droga była wąska i stroma, bez zabezpieczającej
barierki. Z przeciwnej strony, zza zakrętu, wyjechał
nagle samochód osobowy. Kierowca furgonetki
próbował go ominąć, ale skręcił zbyt gwałtownie.
Gdy przednie kolo zawisło w powietrzu, nie było
już nadziei...
- Straciłeś wszystkich?
- Z czternaściorga pasażerów upchniętych z tyłu
furgonetki przeżyło tylko dwoje. Nie było szansy,
kiedy samochód stoczył się ze skarpy. Moi zginęli.
Wszyscy.
Damien przerwał, podniósł rękę i potarł sobie
skroń.
- DowiedziaÅ‚em siÄ™ o wypadku dopiero nastÄ™p­
nego dnia. Policja nie mogła od razu zidentyfikować
wszystkich ofiar.
- Sam spędziłeś tę noc?
- Nie miałem w Australii rodziny, a dziadek
i babcia, którzy jeszcze żyli i mieszkali we WÅ‚o­
szech, byli już zbyt słabi i chorzy. Nie chciałem tam
wracać. Wychowałem się w Australii. Chociaż mam
włoskie korzenie, czuję się Australijczykiem, tutaj
jest moja ojczyzna. Gospodarstwo warzywne zo­
stało sprzedane na pokrycie długów, a ja trafiłem do
rodziny zastępczej - w każdym razie na pewien
czas. Ale ci ludzie mnie nie chcieli, a ja ich nie
114 TRISH MOREY
potrzebowaÅ‚em. Bardzo pilnie uczyÅ‚em siÄ™ w szko­
le, dostałem stypendium i przy pierwszej lepszej
okazji zwiałem do Melbourne.
- Więc to dziecko będzie teraz twoją jedyną
rodzinÄ…...
Damien szybkim ruchem poderwał się z łóżka
i zaczął się ubierać. Filly nie mogła sobie darować,
że sprowokowała tę zmianę jego nastroju. Przecież
wiedziała, że ma do czynienia z facetem, który
Å›wietnie sobie radzi sam, bez rodziny. Trudno ocze­
kiwać, że będzie zachwycony, kiedy tę rodzinę mu
siÄ™ narzuci.
- Muszę wracać do pracy. A jakie ty masz plany?
Filly zaśmiała się nerwowo.
- Chyba trochę póz
no na robienie planów. Będę
miała dziecko. Na razie to chyba wystarczy?
- Więc zamierzasz je urodzić?
To pytanie ugodziło ją w samo serce.
Jeśli żywiła choć cień nadziei, że stała się dla
niego kimś więcej niż tylko poczciwą, dobrze znaną
Filly z marketingu, to on właśnie rozbił w drobny
mak tÄ™ nadziejÄ™.
- Jestem zdumiona, że w ogóle zadajesz mi takie
pytanie.
- Och, nie przesadzaj. Skąd mam wiedzieć, co
zamierzasz? Przecież właściwie mało się znamy.
Ma racjÄ™, pomyÅ›laÅ‚a Filly. Ale to mu nie prze­
szkadza ze mną się kochać.
- Więc czego ode mnie oczekujesz?
BAL MASKOWY 115
- Niczego - odpowiedziała po krótkim namyśle.
- Absolutnie niczego.
Zrobiła to, co do niej należało. Powiadomiła go,
że zostanie ojcem. I na tym koniec jej zobowiązań.
Jeśli on nie chce mieć nic wspólnego ze swoim
dzieckiem, to ona przyjmie na siebie caÅ‚Ä… odpowie­
dzialność. W ten sposób oboje unikną komplikacji.
- Uważasz, że sama dasz sobie radę?
- Oczywiście, że tak. Tego właśnie chcę. - Jeśli
tak będzie trzeba.
- Nie interesuje ciÄ™ to, czego ja chcÄ™?
- Jestem pewna, że nie chcesz w tym w żaden
sposób uczestniczyć. Dowiodłeś tego, dopuszczając
myśl, że mogłabym nie chcieć urodzić tego dziecka.
I przecież nie chciałeś, żeby ono się poczęło. Nie
chciałeś mieć dziecka.
- A ty chciałaś?
Filly spuściła oczy. Nie zrozumiałby, gdyby mu
powiedziała o tym, ile to dziecko będzie znaczyło
dla niej samej i dla jej matki, jak gorąco pragnęła je
mieć. To nie jego sprawa. Nie musi tego wiedzieć.
- Naturalnie byłam zaskoczona - powiedziała.
- Ale teraz, kiedy się z tym pogodziłam, zrobię
wszystko co w mojej mocy, żeby to dziecko miało
udane życie. Ono nigdy nie poczuje się niechciane,
ani się nie dowie, że zostało poczęte przez pomyłkę.
StworzÄ™ mu prawdziwy dom.
- Bardzo szlachetne zamiary. Ale jak zamie­
rzasz sama to wszystko osiągnąć?
TRISH MOREY
116
- Dam sobie radÄ™.
- Dasz sobie radÄ™ - powtórzyÅ‚ gÅ‚ucho. - Samot­
na matka, która albo nie będzie mogła pracować,
albo bÄ™dzie musiaÅ‚a oddać dziecko do żłobka i kle­
pać biedę. Tak właśnie to sobie wyobrażasz?
Filly doskonale wiedziała, że to nie będzie łatwe.
Ale nie miała innego wyjścia.
- Mnóstwo kobiet tak sobie radzi.
- Ale tu chodzi o moje dziecko!
Zaskoczył ją gwałtowny ton jego głosu.
- WiÄ™c co sugerujesz? JakieÅ› wsparcie finan­
sowe dla tego dziecka?
- Nie tylko to - powiedziaÅ‚, zawiÄ…zujÄ…c perfek­
cyjnie krawat i podchodzÄ…c do okna. - CoÅ›, co by
było bardziej odpowiednie dla nas wszystkich.
Układ, dzięki któremu nie będziesz się musiała
martwić o wybór miÄ™dzy pracÄ… a opiekÄ… nad dziec­
kiem. CoÅ›, co zapewni tobie i dziecku zabezpiecze­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]