[ Pobierz całość w formacie PDF ]

często też, gdy się zbliżał, usiłowała łzy otrzeć i ukryć  oczywiście tak, by to zauważył.
Ludzie oddani Kleopatrze, lub też przez nią przekupieni (a takich było sporo w najbliższym
otoczeniu Antoniusza), zaczęli czynić mu wyrzuty:
 Jesteś bez serca. Pozwalasz, żeby umierała kobieta, która ma ciebie jednego, tylko ciebie.
Oktawia związała się z tobą dla brata i ze względów politycznych. To oczywiste. Zresztą  może
szczycić się mianem żony. A tymczasem Kleopatra, królowa, przedstawicielka wielkiej i starej
dynastii, władczyni tylu poddanych, zupełnie się nie wstydzi, że wszyscy wokół zwą ją twoją
kochanką. Nie uważa, by to uwłaczało jej czci i majestatowi. Jest szczęśliwa, jeśli tylko może
patrzeć na ciebie i żyć z tobą. Gdyby miała cię stracić, umrze z bólu9.
Oktawia musiała powrócić do Rzymu. Mąż nie raczył wyrazić zgody nawet na spotkanie.
Brat, urażony tym publicznym afrontem, rozkazał Oktawii, by opuściła dom Antoniusza. Ona
jednak odmówiła kategorycznie. Nadal opiekowała się w Rzymie wszystkimi sprawami swego
męża i nadal wychowywała jego dzieci; zarówno te, które sama z nim miała, jak też z jego
poprzednich małżeństw. Nie uświadamiała sobie, że owa wierna miłość właśnie szkodzi sprawie
Antoniusza w oczach opinii publicznej. Powszechnie bowiem litowano siÄ™ nad losem
odepchniętej żony, oskarżano zaś o głupotę i niewdzięczność człowieka, który nad prawdziwe
uczucie przenosi rozpustne rozkosze Kleopatry i jej dworu.
TRIUMF KLEOPATRY
Okazało się rychło, że plany, które roztaczał przez swych wysłanników król Medów, to tylko
miraże. Nie mogło być mowy o nowej wyprawie przeciw Partom w roku 35. Antoniusz powrócił
do Aleksandrii. Wyruszył ze stolicy Egiptu dopiero z początkiem roku następnego, 34;
pomaszerował na czele armii ku wysokim górom Armenii. Zdołał podstępem pojmać króla tej
krainy, Artawasdesa, którego obwiniał o zdradzieckie knowania przed dwoma laty; uwięził także
dwóch jego synów. Armenia na krótki czas stała się rzymską prowincją.
Jesienią roku 34 Antoniusz wkraczał do Aleksandrii. Za jego zgodą przygotowano mu tutaj
wspaniały triumf, wiernie wzorowany na podobnych ceremoniach rzymskich. Ale właśnie to
wydawało się współczesnym faktem niesłychanym. Przecież według pradawnych zasad wódz
9
Plutarch, %7Å‚ywot Antoniusza, 53.
111
miał prawo odbywać triumf tylko w stolicy Imperium, tylko w Rzymie, i to za zgodą senatu!
Czyżby więc należało przypuszczać, że Antoniusz pragnie przenieść stolicę do Aleksandrii, jak
niegdyś zamierzał uczynić Cezar?
Drugim pogwałceniem odwiecznych zwyczajów było to, że pochód triumfalny przyjmowała
królowa obcego państwa. Kleopatra siedziała na posrebrzanej trybunie wśród barwnej ciżby
swych dworzan, a wzdłuż trasy ustawiły się nieprzejrzane tłumy mieszkańców Aleksandrii. Przed
tymi widzami maszerowały zwarte szeregi legionistów i jechał na rydwanie wódz naczelny.
Wiedziono też, zakutą w złote kajdany, królewską rodzinę armeńską. Nikt z jej członków nie
padł na twarz przed władczynią, choć zmuszano ich do tego siłą. Król Armenii zwrócił się do
pani Egiptu jak równy do równej. Jeńcy przypłacili to wielu cierpieniami, a sam Artawasdes, w
kilka lat póz
niej, śmiercią.
Jeszcze w tym samym roku 34 w olbrzymiej sali gimnazjonu odbyła się ceremonia wspaniała i
doniosła. Na podwyższeniu zasiedli Antoniusz i Kleopatra; królowa przyodziana była w strój
bogini Izydy. Na niższych tronach siedziały dzieci: Cezarion, liczący lat trzynaście; Aleksander
Helios i Kleopatra Selene, oboje sześcioletni; kilkuletni Ptolemeusz, noszący przydomek
Filadelfos, najmłodszy potomek Antoniusza i królowej.
Przed zebranymi przedstawicielami ludu całego kraju zabrał głos Antoniusz. Obwieścił, że
Kleopatra nosi odtąd tytuł Królowej Królów i będzie panować wespół ze swym pierworodnym
synem nad Egiptem i Cyprem. Stwierdził oficjalnie, że Kleopatra była żoną Cezara, a więc
Ptolemeusz Cezar jest ich prawym synem. Wszystko, co dokonywa siÄ™ obecnie, czynione jest po
to, by uświetnić pamięć wielkiego Cezara.
Aleksander Helios, który wystąpił w szacie perskiej i w otoczeniu straży armeńskiej, otrzymał
Armenię, Medię i Partię. Syn najmłodszy, Ptolemeusz Filadelfos, czyli Kochający Brata, odziaay
w szaty macedońskie, miał władać nad egipskimi posiadłościami w Syrii i Cylicji oraz [ Pobierz całość w formacie PDF ]