Camp_Candace_ _Diabel_i

Podobne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zwolić, by on martwił się o wszystko. Tak jak jej ojciec.
Dreszcze minęły równie nagle, jak się zaczęły. Slater
rozkopał koce i odrzucił ją od siebie. Czuwała nad nim
jeszcze przez jakiś czas, ale moment decyzji zbliżał się
nieuchronnie, w miarę jak słońce zniżało się nad hory�
zontem. Victoria włożyła Slaterowi pod głowę pas z re�
wolwerami. Widziała, że spał tak zeszłej nocy i miała
nadzieję, że w potrzebie sięgnie po nie instynktownie.
Potem osiodłała jednego z koni, załadowała na niego
puste bukłaki i odjechała, prowadząc za sobą drugiego
wierzchowca. Po drodze co jakiś czas wiązała na gałę�
ziach strzępki, oddarte ze swojej halki. Nie znała oko�
licy i nawet nie wyobrażała sobie, co by było, gdyby
zabłądziła.
Po niecałej godzinie dotarła do strumienia i wydała
głośne westchnienie ulgi. Mając wodę tak blisko, mogła
zużywać jej, ile chciała. Napoiła oba konie i napełniła
bukłaki.
Pozostała przy strumieniu tylko tyle czasu, ile było
konieczne. Białe szmatki wskazywały drogę powrotną.
Była już blisko obozu; zza zbocza wyłoniła się korona
dębu, kiedy nagle koń Slatera zachrapał i szarpnął się
w tył. Gdy usiłowała go uspokoić, z kolei jej wierzcho�
wiec spłoszył się i zaczął tańczyć na zadnich nogach.
Poczuła mdły ucisk w dołku. Coś się stało. Zwierzęta
wyczuły niebezpieczeństwo. Szybko wyjęła strzelbę
z pochwy przy siodle i zsunęła się z konia. Mocno
uwiązała oba wierzchowce do gałęzi drzewa i zaczęła
pełznąć w górę, kryjąc się za skałkami. Wyjrzała ostroż�
nie zza krawędzi zbocza i zobaczyła Slatera. Spał, nie�
świadomy niczego, nie wiedząc, że na wielkim głazie
o kilka metrów od niego czai się do skoku wielka pu�
ma.
Serce skoczyło Victorii do gardła, ale opanowała się
i uniosła strzelbę do oka, celując starannie. Na szczęście
wiatr wiał w jej stronę i nie było szansy, by ostrożny kot
wyczuł jej obecność. Nacisnęła spust w momencie, kie�
dy wybił się do skoku.
Kula trafiła go i zwinął się z rykiem, spadając na zie�
mię. Huk strzału obudził Slatera, który błyskawicznie
sięgnął po broń i zaczął rozglądać się za niebezpieczeń�
stwem. Victoria zerwała się i zaczęła zbiegać w dół,
trzymając strzelbę w pogotowiu. Wielkie cielsko drgnę�
ło kilka razy i rozciągnęło się bezwładnie. Zabiła pumę
jednym strzałem. Odetchnęła z ulgą i odwróciła się
w stronę mężczyzny. Ciągle jeszcze celował z rewolwe�
ru do martwego zwierzęcia, ale ręka mu drżała. Spoj�
rzenie miał przytomne i wiedziała, że tym razem ją po�
znaje.
Opuścił broń i uśmiechnął się blado.
- A niech to diabli! Ty naprawdę umiesz strzelać -
powiedział z podziwem.
- Na twoje szczęście - uśmiechnęła się i trąciła pu�
mę końcem lufy, upewniając się, czy jest martwa. - I jak
się czujesz?
- Jak szmata - westchnął, opadając bezsilnie na
koc.
- Hmm... I wyglądasz nie lepiej - mruknęła, kuca�
jąc przy nim. Kiedy położyła mu dłoń na czole, wydało
jej się, że gorączka spadła. Uśmiechnęła się z ulgą. Wte�
dy dopiero uświadomiła sobie, że drżą jej ręce.
Wiedziała, że musi to zrobić. Wstała, podeszła do
zabitej pumy i z wysiłkiem odciągnęła bezwładne ciel�
sko daleko poza skały. Nim poszła do koni, siedziała
jeszcze przez chwilę na kamieniu, czekając, aż nerwy
się uspokoją.
Konie nadal boczyły się i parskały, wyczuwając
z daleka zapach drapieżnika, ale dały się przyprawa-
dzić do obozu. Na wszelki wypadek uwiązała je nieco
dalej. Potem przyniosła rzeczy i znów zajęła się Slate-
rem. Pod wieczór bolał ją już kark od ciągłego schyla�
nia się nad rannym, ale obmywała go i chłodziła bez
przerwy.
O zmroku, pomimo wcześniejszych ostrzeżeń, roz�
paliła małe ognisko. Bardziej bała się dzikich zwierząt
niż bandy Brody'ego. Na kolację zjadła pasek suszone�
go mięsa. Chciała dać trochę rannemu, ale nie był
w stanie niczego przełknąć. Coraz bardziej się niepo�
koiła, zwłaszcza że gorączka znów zaczęła rosnąć. Za�
stanawiała się, co zrobi, jeśli nastąpi kryzys, Slater nie
wsiądzie już na konia, a ona nie będzie mogła zostawić
go samego. Czy przyjdzie jej patrzeć, jak umiera?
Zacisnęła palce w bezsilnej złości. Nie umiała być
bierna. Musi sobie poradzić!
Niespodziewanie dosłyszała szczęk metalu i czujnie
uniosła głowę. Nagle skoczyła na równe nogi, sięgając
po strzelbę. Serce biło jej jak młotem. Od południa zbli�
żał się ku nim jakiś ciemny, wielki kształt. Victoria cof�
nęła się z kręgu ognia w mrok i czekała, gotowa do
strzału.
Wkrótce z ciemności wyłonił się jezdziec. Ostrze�
gawczo uniosła lufę. Nieznajomy zatrzymał konia
i uniósł w górę ręce, pokazując puste dłonie.
- Dobry wieczór szanownej pani. - Głos był młody,
miły i dziwnie radosny, zważywszy, że jego właściciel
patrzył wprost w lufę strzelby.
- Dobry wieczór.
- Wszystko w porządku. Nic pani nie grozi. Po pro�
stu przejeżdżałem obok, zobaczyłem ogień i ciekaw
byłem, kto zawitał w nasze strony. - Jego spojrzenie
powędrowało ku leżącej postaci. - Widzę, że ktoś tu
potrzebuje pomocy. Co mu jest?
- Ma gorączkę - wyjaśniła krótko. Nie bardzo wie�
działa, co robić. Mężczyzna wyglądał nieszkodliwie
i miała wielką ochotę poprosić go o pomoc. Z drugiej
strony, bała się, że pragnie tylko uśpić jej czujność.
- Kim jesteś? - zapytała nieufnie.
- Nazywam się Dennis Miles. Czy pozwoli pani,
bym zsiadł?
- Zsiadaj.
Zsunął się z konia i podszedł bliżej ognia, ciągle
trzymając ręce w górze. Miał gładko wygoloną, mło�
dzieńczą twarz i wyglądał na nie więcej niż dwadzie�
ścia lat. Victoria odprężyła się nieco. W każdym razie
nie sprawiał wrażenia bandyty, polującego na podróż�
nych.
- Czy mogę opuścić ręce? - zapytał, wpatrując się
w nią z cielęcą miną, która normalnie by ją rozbawiła.
Zerknęła na jego pas. Nie miał rewolwerów. Strzelba
tkwiła w pochwie przy siodle. Skinęła przyzwalająco.
- To nie jest dobre miejsce dla takich dam jak pani
- stwierdził. - Czy zgubiliście drogę?
- Nie.
- A to jest pani mąż? Dawno zachorował?
- Wczoraj. - Bezpieczniej było odpowiedzieć od ra�
zu na drugie pytanie. Mogła sobie wyobrazić, co by po�
myślał, gdyby powiedziała, że ten mężczyzna nie jest
jej mężem!
Młody człowiek pochylił się nad Slaterem.
- Bardzo z nim zle - stwierdził, prostując się i pa�
trząc na nią ze współczuciem. - Mój dom jest o niecałą
godzinę jazdy stąd. Jeśli zdołacie tam dojechać, ma-
muska będzie zachwycona, że przyprowadziłem jej go�
ści.
Victoria odprężyła się jeszcze bardziej. Ktoś, kto
miałby naprawdę złe zamiary, nie zapraszałby jej do
domu swojej matki. Opuściła lufę.
- Ona może pomóc pani mężowi - dodał skwapli� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ewelina111.htw.pl

�

pobieranie * pdf * do ÂściÂągnięcia * download * ebook

Podobne