[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kobiety, na ogół chronimy życie, chociaż teraz i to się zmienia. Wie pan, dla mnie świat się
przewrócił, jak w tej szkole, w Biesłanie, kobiety zabijały dzieci. Kobiety! One powinny być
matkami, dawać życie, a nie zabijać dzieci! Mam wrażenie, że od tamtego dnia już nic na świecie
nie jest takie, jak byÅ‚o. KurczÄ™, prze¬cież życie jest tylko jedno i jakie mamy prawo odbierać je
innym?
Były kadet lwowski i akowiec słuchał uważnie, powoli kiwając krótko ostrzyżoną siwą
głową. Uśmiechnął się do swojej rozmówczyni i uśmiechnęły się też jego oczy.
 Myśmy wtedy tak nie myśleli. Byliśmy młodzi. Tak się ułożyło i już. Proszę mnie
zrozumieć: ja nie mogę całe życie opłakiwać tych moich kolegów, którzy zginęli, bobym nie miał
energii na własne życie.
 A co pan póz
niej robił, jak pan zwiał z tej Szepietówki?
 Jeszcze do czterdziestego pierwszego roku siedziałem w sowieckim raju, to tu, to tam, ale
z tego okresu pamiÄ™tam ównie to, że byÅ‚em stale gÅ‚odny i to uczucie jakoÅ› przesÅ‚a¬no wszystkie
zdarzenia. A potem przedostałem się do Polski i^czywiście wylądowałem w AK. % Tu starszy pan
przymrużył oczy i zaczął chichotać. Maria Lojrzała na niego pytająco.
I  Wie pani, że po wojnie wybierałem się studiować w szkole jjiorskiej w Gdyni, bo mi się
strasznie podobał  Dar Pomo-|za" i koniecznie chciałem na nim pływać. Ale mnie pogonili, Lłaśnie
za groz
ną dla kraju służbę w AK, no i pochodzenie piałem fatalne.; -Bezet?
 Bezet jak cholera. A z tego AK, to muszÄ™ pani powie¬dzieć, że najbardziej wbiÅ‚y mi siÄ™ w
pamięć nie walki i te.rzeczy, bohaterstwo, tralalala, tylko parÄ™ takich drobia¬zgów, na przykÅ‚ad
jedno śniadanko& to a propos naszego [pysznego śniadanka& w Puszczy Kozienickiej na kwate-
Irze we wsi. DostaliÅ›my z kolegami michÄ™ jajecznicy, do ¦tego kilka butelek bimbru, siedemdziesiÄ…t
procent& miód li Å›mietanÄ™ do popicia. Co ja pani bÄ™dÄ™ mówiÅ‚, wszyscy sie¬dzieliÅ›my za stodoÅ‚Ä…,
zamiast maszerować na akcje. Chyba zjem jeszcze jedną bułeczkę z tym twarożkiem.
 Smacznego  zaśmiała się Maria.  A w ogóle walczyliście?
 Jasne. Mieliśmy broń, amunicję, granaty i jak się trafiała okazja, tośmy tego wszystkiego
używali. A może zresztą we-:zmę chlebek. Ten twarożek jest po prostu niebywały. Co do
chlebka& Tam, w tej Puszczy Kozienickiej, jak przychodziliśmy na odpoczynek do wsi, to dla
bezpieczeÅ„stwa broÅ„ i amunicjÄ™ chowaliÅ›my w stodole. KiedyÅ› uznaliÅ›my, że lepszym schow¬kiem
będzie nieczynny piec chlebowy, jako poręczniejszy. No i zostawiliśmy tam na noc trochę amunicji,
na szczęście bez granatów.
 Wiem, co było dalej&
 Właśnie. Gospodyni się wzruszyła, że obrońcy ojczy2ll przyszli, i postanowiła napiec dla
nas chleba; napaliła w pjec^ i wzięła się do zarabiania ciasta. Obudziła nas cholerna strze lanina&
przerażeni, że to Niemcy, powyskakiwaliśmy przez* okna, ale nikogo nie było, tylko babina darła
się wniebogłosy że piec się rozleciał i cosik strasznie w piecu strzylało. Musie! liśmy zapłacić za
odbudowę pieca, bo naprawiać nie było co A i tak odchodząc, dziękowaliśmy Bogu, że granaty
zostawi-liśmy przy sobie, bo inaczej chałupy też by nie było. Nie je pani już twarożku? To ja zjem
resztÄ™ na deser.
 Na zdrowie. A ja wypijÄ™ jeszcze kawÄ™.
Starszy pan szarmancko podał jej cukiernicę, zanim z uśmiechem dobrał się do twarożku.
 Z
niadanie na trawie" dobiegało końca.
Odkurzając salon, kiedy pan Stefan wspólnie z Makaronem rozłożyli się na kanapie przed
telewizorem celem odbycia małego relaksiku, Maria myślała o czymś, co nie dawało jej spokoju.
 Panie Stefanie, śpi pan?  spytała cichutko, ale starszy pan miał oczy otwarte.  Mogę o
coś spytać?
 Oczywiście. A ja mogę odpowiadać na leżąco? Niech pani tylko spojrzy na Makarona. Nie
mogę teraz wstać, bardzo panią przepraszam. Nie zrobię mu tego.
Istotnie, pies leżał w dużej mierze na ukochanych pańskich nogach, z całą ufnością oparłszy
pysk na jednym z ukochanych pańskich kolan. Nie można mu było TEGO zrobić. Usłyszał, że
mówi się o nim, otworzył jedno oko i stęknął przerażająco, po czym na powrót zapadł w błogi sen.
Koniuszek ogona poruszał mu się leciutko.
 Panie Stefanie, zabił pan kogoś?
 Prawdopodobnie tak  brzmiała spokojna odpowiedz
.  Na pewno tak. Ale to nie sÄ… dla
mnie piękne wspomnienia. Była 'na, a ja byłem żołnierzem. A kiedy wojna się skończyła, jarałem
się o tym jak najszybciej zapomnieć. Mówiła pani t Biesłanie i o matkach Polkach, ale ja jestem
mężczyznÄ….»wnych sytuacjach dziaÅ‚am tak, jak dziaÅ‚ajÄ… mężczyz
ni, lnie znaczy, że wszystko mi się
podoba. (Usiadł jednak, co spowodowało wzmożone pojękiwanie ^zadowolonego Makarona,
delikatnie usuniętego z kolan.
Niech pani spróbuje na to spojrzeć inaczej  zapropo-1 wał.  Niech pani sobie wyobrazi, że
ma pani dwóch lajomych, oni są w pani zakochani i pani też serduszko ka, tylko pani nie wie
jeszcze, dla którego. I jest wojna, leden pani znajomy skutecznie miga się od walki, a drugi \u243?
wi  trudno", po czym idzie się bić i narażać życie w tak ranej słusznej sprawie, znaczy za ojczyznę.
A żaden nie |st pani synem, zaznaczmy to, Mareszko, więc zrozumiałe 'czucia matczyne nie
wchodzą w grę. I teraz, zakładając,! przed wojną do obu pani czuła taką samą miętę, to teraz tórego
pani wybierze?
 Panie Stefanie, to nie fair. Wykorzystuje pan, że wycho-ani jesteśmy na  Trylogii"!
 Trudno", czyli  nic to"! Kto nie cha pana Wołodyjowskiego?
 Niech pani zostawi  Trylogię". Niech pani wejrzy w sie-ie  śmiał się już otwarcie, bo
wiedział, że jest górą w tej yskusji.  No i co pani tam widzi?  %7łe ma pan słuszność, oczywiście.
Ale to jest okropne.  %7łycie czasami jest okropne. A poza tym nie można żyć do tyłu ani zatrzymać
się w jednym miejscu i tak zamrzeć na zawsze, umysłowo przynajmniej. Dlatego ja nie lubię
wspo¬minać wojny, w sumie wolÄ™ moje budowy socjalizmu, a naj¬bardziej lubiÄ™ dzieÅ„ dzisiejszy. [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]