[ Pobierz całość w formacie PDF ]

łem najbliższej rodziny.
- Proszę cię, Evan, nie poganiaj mnie. To przecież
najważniejsza decyzja w całym naszym życiu. Oboje
musimy bardzo dokładnie wszystko przemyśleć.
O czym tu jeszcze myśleć? Ja kocham ciebie, ty
kochasz mnie i tylko to siÄ™ liczy.
Dziewczyna bardzo pragnęła, żeby to byÅ‚a pra­
wda.
Mary Jo nie spała całą noc. Rozważała wszystkie
aspekty propozycji Evana. W niedzielÄ™ rano obudzi­
ła się absolutnie pewna, że bez rozmowy z jego
matką nie zdoła podjąć właściwej decyzji.
Tuż przed jedenastÄ… stanęła przed drzwiami ro­
dowej rezydencji Drydenów - Szepczące Wierzby.
DrżącÄ… dÅ‚oniÄ… nacisnęła przycisk dzwonka. Spodzie­
wała się, że otworzy jej ktoś ze służby, tymczasem
stanęła oko w oko z samą Lois Dryden.
- Bardzo przepraszam, że przeszkadzam - ode­
zwała się Mary Jo, otrząsnąwszy się z wrażenia - ale
chciałabym prosić panią o krótką rozmowę.
- Ależ oczywiÅ›cie. - Pani Dryden wpuÅ›ciÅ‚a dziew­
czynÄ™ do przestronnego holu wyÅ‚ożonego polerowa­
nym marmurem. - Myślę, że najwygodniej nam
będzie w gabinecie męża.
Lois Dryden poprowadziÅ‚a dziewczynÄ™ do mrocz­
nego pokoju w głębi domu.
- Czy napije się pani czegoś zimnego? A może
kawy? - zapytała gościa.
- Nie, dziękuję. - Mary Jo usiadła w ustawionym
przed kominkiem fotelu z ciemnozielonej skóry.
90 PORA NA SLAB
Gospodyni zajęła miejsce naprzeciw niej. - Bardzo
siÄ™ pani zdziwiÅ‚a, widzÄ…c mnie wczoraj w towarzyst­
wie Evana.
- Tak - przyznała pani Dryden - ale ja nie
wtrącam się w osobiste życie mego syna.
- Bardzo dyplomatyczna postawa. Mimo to po­
dejrzewam, że wolałaby pani, żeby spotykał się
z kimÅ› innym.
- Bardzo proszÄ™, nie zaczynajmy wszystkiego od
początku. Wydaje mi się, że wtedy, przed laty,
niepotrzebnie tyle mówiÅ‚am. WyÅ‚Ä…cznie ja odpo­
wiadam za wszystkie kłopoty, które spowodowała
tamta rozmowa. Do dziś nie mogę sobie wybaczyć,
że byÅ‚am taka nieostrożna. Mam wrażenie, że ba­
rdzo panią wtedy obraziłam, chociaż wcale tego
nie chciałam.
- WolaÅ‚abym nie mówić teraz o przeszÅ‚oÅ›ci.- Ma­
ry Jo uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Kocham Evana.
Co więcej, jestem pewna, że on mnie także kocha.
- Bardzo siÄ™ cieszÄ™. - GÅ‚os pani Dryden nie
ujawniaÅ‚ żadnych emocji, jakby rozmawiaÅ‚a z przy­
godnÄ… znajomÄ… o pogodzie.
- Evan poprosił mnie o rękę - powiedziała Mary
Jo. Bacznie obserwowała siedzącą naprzeciwko niej
kobietÄ™, szukajÄ…c w jej twarzy, w jej postawie,
jakichkolwiek oznak niezadowolenia.
- To bardzo miłe - pani Dryden poparła tę uwagę
grzecznym, zupełnie obojętnym uśmiechem. - Czy
ustaliliście już datę ślubu? Chyba zdajecie sobie
sprawę z tego, że musimy mieć co najmniej rok na
właściwe przygotowanie tak ważnego wydarzenia.
- Oboje z Evanem postanowiliśmy poprzestać na
cichej, rodzinnej uroczystości.
PORA NA Z
LUB
91
- O, nie! - sprzeciwiÅ‚a siÄ™ kategorycznie Lois Dry­
den. - To zupełnie niemożliwe.
- Dlaczego?
- Mój mąż jest senatorem. Syn człowieka z taką
pozycją nie może, jak byle kto, wymykać się z domu
i potajemnie brać ślub.
- PochodzÄ™ z wielodzietnej rodziny... - Mary Jo
nie zamierzała się kłócić z przyszłą teściową, nie
skomentowała więc uwagi o wymykaniu się z domu
jak byle kto, ale stara dama i tak nie pozwoliła jej
dokończyć zdania.
- O ile pamiętam, jest was dziesięcioro? - Pani
Dryden machnęła ręką, jakby uważała, że państwo
Summerhill sÄ… stadem królików, a nie dużą, szczęś­
liwÄ… rodzinÄ….
- Chodzi mi o to - Mary Jo z coraz większym
trudem utrzymywała nerwy na wodzy - że ani ja, ani
moi rodzice nie możemy sobie pozwolić na urządzenie
kosztownego przyjęcia weselnego.
- Ależ to oczywiste. - Tym razem w głosie pani
Dryden słychać było wyraz
nÄ… ulgÄ™. - Nie oczekujemy
od pani krewnych pokrycia kosztów wystawnego
przyjÄ™cia. Walter i ja bÄ™dziemy szczęśliwi, jeÅ›li po­
zwolicie nam się tym zająć.
- Doceniam pani hojność, ale, niestety, nie może­
my przyjąć tej propozycji. Zgodnie z tradycjÄ…, wszys­
tkie koszta przyjęcia pokrywa rodzina panny młodej,
a mój ojciec bardzo szanuje tradycje.
- Rozumiem. Wobec tego musimy wymyślić jakiś
sposób, dziÄ™ki któremu jego duma nie ucierpi- Mężczy­
z
ni bywajÄ… czasem tacy drobiazgowi. ProszÄ™ to pozo­
stawić mnie - po raz pierwszy od początku rozmowy
w głosie pani Dryden zabrzmiały przyjazne nutki.
92 PORA NA Z
LUB
- Widzę, że pani z
le mnie zrozumiała. Ja także nie
życzę sobie hucznego wesela.
- Musi się pani na to zgodzić. Tłumaczyłam
już przecież, dlaczego jest to nieodzowne. Nie mo­
żemy narażać siÄ™ na żadne plotki, które dopro­
wadziÅ‚yby do wybuchu skandalu. CoÅ› takiego mo­
gÅ‚oby zrujnować karierÄ™ mego męża i zagrozić po­
litycznej przyszłości Evana.
- Nie rozumiem, jaki skandal ma pani na myśli?
- Moje drogie dziecko, naprawdę nie chciałam
być wobec pani niegrzeczna. Proszę mi wybaczyć,
jeśli tak to pani odebrała. Jednak są na tym świecie
ludzie, którzy z radością uchwycą się każdej okazji,
żeby tylko zaszkodzić Walterowi.
- Ale ja wychodzę za mąż za Evana, a nie za
Waltera!
- ZdajÄ™ sobie z tego sprawÄ™. Jednak pani chyba
nie rozumie, że te sprawy należy... załatwiać bardzo
delikatnie. Musimy natychmiast rozpocząć przygo­
towania. Kiedy tylko podamy do publicznej wia­
domości fakt waszych zaręczyn, pani i pani cała
.rodzina staniecie siÄ™ natychmiast obiektem zain­
teresowania prasy.
- Jestem pewna, że się pani myli. Dlaczego
ktokolwiek miałby się interesować mną czy moją
rodzinÄ…?
- Sądzę, że mogę już o tym powiedzieć, chociaż
muszÄ™ prosić, aby zechciaÅ‚a pani zachować tÄ™ infor­
macjÄ™ dla siebie. Stary przyjaciel Waltera zamierza
kandydować w przyszÅ‚orocznych wyborach prezy­
denckich. ProsiÅ‚ mego męża, żeby wystartowaÅ‚ wspó­
lnie z nim jako kandydat na urzÄ…d wiceprezydenta.
Po otrzymaniu partyjnej nominacji, oczywiście.
PORA NA SLLB
93
W tej sytuacji zarówno ja, jak i mój mąż, musimy
unikać wszystkiego, co mogłoby nas przedstawić
w niekorzystnym świetle.
- Porozmawiam o tym z Evanem.
- A wÅ‚aÅ›nie - dopiero teraz pani Dryden zauwa­
żyła, że sytuacja jest raczej niecodzienna. - Dlaczego
przyjechała pani sama? Trochę to dziwne, że od pani
dowiaduję się o waszych zaręczynach.
- Chciałam najpierw porozmawiać z panią
w cztery oczy -- wyjaśniła Mary Jo.
- Doskonały pomysł.- Lois Dryden z aprobatą
skinęła głową. - Z mężczyznami czasem bardzo
trudno się porozumieć. Jeśli my obie ustalimy sobie
pewne zasady, na pewno wszystko pójdzie jak
z płatka.
- Pani Dryden, ja jestem zwykłą nauczycielką.
Powinna pani zrozumieć, że nie czułabym się dobrze
w roli gwiazdy telewizyjnej.
- Pomogę pani, Mary Jo. Rozumiem, że dużo
spada na pani barki za jednym zamachem, ale jeśli
chce pani poślubić mego syna, musi się pani nauczyć
trudnej sztuki radzenia sobie z prasÄ….
- Wydaje mi się, że wciąż mnie pani nie rozumie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]