[ Pobierz całość w formacie PDF ]

holu. - Nareszcie trochÄ™ samokrytycyzmu. Gdzie tu
jest termostat? W domu jest piekielnie zimno.
Gideon wniósł bagaże. Jemu mroczny stary dom
wcale nie wydawaÅ‚ siÄ™ zimny. Przeciwnie, promienio­
wał ciepłem i życiem - za sprawą Sarah, która już
zdążyÅ‚a postawić czajnik na gazie i rozkrÄ™cić ogrzewa­
nie, a teraz krążyła, odsuwając stare kotary, by
wpuścić do wnętrza promienie słońca.
Gdy zapadÅ‚a noc, Gideon siedziaÅ‚ na sofie w salo­
nie, mając obok siebie kocura. Ellora gdzieś zniknęła.
Podejrzewał, że wprosiła się Sarah na łóżko.
- Zostawiły nas samych, chłopie - powiedział do
swego towarzysza, pociÄ…gajÄ…c Å‚yk brandy.
Miał cholerne szczęście, że tak łatwo mu poszło,
choć mało brakowało, a zepsułby wszystko tam,
w samochodzie, kiedy zarzucał Sarah, że uwodzi go, by
zrezygnował ze swojej części Kwiatów.
Kwiaty... Wspomnienie bukietu królującego na
stole w kuchni na nowo doprowadziło go do pasji.
Jak mogła przyjąć od Jake'a te kwiaty? Gorzej,
jak mogÅ‚a pozwolić, żeby trzymaÅ‚ jÄ… za rÄ™kÄ™. Do­
tykał jej!
Nie, przecież wiedziaÅ‚, że nie miaÅ‚a żadnych zdroż­
nych zamiarów. Przy swojej intuicji potrafiła dostrzec
więcej niż inne kobiety. A jednak nie zdawała sobie
sprawy, jak niebezpieczny potrafi się stać Savage. Była
zbyt naiwna, zbyt ufna.
Brak zdrowego rozsÄ…dku, oto jej problem, powie­
dział sobie, pociągając kolejny łyk. Ta wspaniała,
zwariowana dziewczyna potrzebuje silnego, mÄ…drego
mężczyzny u swojego boku. Takiego, który uchroniłby
140 " POSZUKIWACZ SKARBÓW
jÄ… przed wpakowaniem siÄ™ w kÅ‚opoty. Który ustrzegÅ‚­
by przed zalotami Jake'a Savage'a.
Cholerny drań. Dlaczego pojawił się akurat teraz,
kiedy zaczęło mu się już układać z Sarah, kiedy zdał
sobie sprawę, jak ważna stała się dla niego?
Gideon wstał i z kieliszkiem w ręku cicho poszedł na
górę, do sypialni z widokiem na ocean, którą wybrała
sobie Sarah.
Niepewnie ujÄ…Å‚ ozdobnÄ… gaÅ‚kÄ™. ObróciÅ‚a siÄ™ lek­
ko. Drzwi nie byÅ‚y zamkniÄ™te. Nie byÅ‚ to dowód szcze­
gólnego zaufania, raczej Sarah nie mogła znalez
ć
klucza.
Wszedł na palcach do pełnego cieni pokoju. Ellora,
śpiąca w nogach ogromnego łoża, przeciągnęła się
i miauknęła cicho. Pod przeÅ›cieradÅ‚ami dostrzegÅ‚ smu­
kłe kształty Sarah, zwiniętej w kłębek tak jak kotka.
Włosy rozsypały się na poduszce. Spała mocno, z ręką
podłożoną pod głowę.
Zastanawiał się, co by zrobiła, gdy położył się obok.
Rozmyślał nad tym chwilę, dopijając brandy i z coraz
wiÄ™kszym pożądaniem zerkajÄ…c w stronÄ™ Å›piÄ…cej. Za­
wsze miękła pod jego dotknięciem jak wosk. Tak
naprawdę nigdy nie stawiała mu oporu...
Jednym haustem opróżnił kieliszek i odstawił go
na biurko. Już po chwili, nagi, zaczął iść w stronę
łóżka.
- Jeszcze jeden krok, a wrzasnę tak, że sąsiedzi
usłyszą - dobiegł nagle z półmroku głos Sarah.
Gideon stanął jak wryty. Poczuł się jak ostatni
idiota, co go niezmiernie rozdrażniło.
- Dlaczego? Przecież lubisz się ze mną kochać.
Temu nie możesz zaprzeczyć.
- Jeśli myślisz, że będę z tobą spała po tym, co
nagadałeś mi dziś rano, to grubo się mylisz. Idz
do
POSZUKIWACZ SKARBÓW " 141
łóżka, Gideon. Do swojego łóżka - zaznaczyÅ‚a z naci­
skiem.
Nie poruszył się.
- O co ci znowu chodzi? Nie rozumiem.
- Po prostu nie mam ochoty cię widzieć. Wyjdz
.
- Sarah...
Jeszcze się wahał. Naturalny popęd naglił, by nie
zważać na jej protesty. Był pewien, że gdyby wziął ją
w ramiona, przylgnęłaby do niego namiętnie jak zawsze.
- Daj mi szansę - poprosił. - Chcesz, żebyśmy się
wreszcie porozumieli, prawda? To jest najlepszy spo­
sób.
- Nie dzisiaj, Gideon.
- Czekasz, żebym się pokajał? Przeprosił za to, co
powiedziałem rano, tak? Dobrze, jest mi bardzo
przykro.
- O nie, tym razem przeprosiny nie wystarczÄ….
Przemyślałam sobie wszystko dokładnie i wreszcie
wiem, co kłębi się pod twoją tępą czaszką. Najwyższy
czas, żebyś przyznał się wobec mnie i wobec samego
siebie, jaki jest prawdziwy powód twojego dzisiejszego
zachowania.
- Dobrze. Więc jaki jest powód?
Sarah uniosła się i oparła o poduszki. Oczy lśniły jej
w ciemności.
- Dokładnie mówiąc, są dwa. Pierwszy - że boisz
się przyznać, jak bardzo ci na mnie zależy. Drugi - że
jesteÅ› zazdrosny o Jake'a Savage'a.
- Zazdrosny?!
- Boisz się, że może ukraść mnie, a nie Kwiaty,
prawda? No, wykrztuÅ› to wreszcie, Gideon. ZaczÄ…Å‚eÅ›
sobie uświadamiać, że zakochałeś się we mnie, i drżysz,
że rzucę się ramiona tego pięknisia.
Gideon czuł się jak znokautowany.
142 " POSZUKIWACZ SKARBÓW
- To dlatego poddałaś się prawie bez walki, kiedy
kazałem ci zostać?
- Jasne! Jeśli nie miałabym nadziei, że coś do mnie
czujesz, wróciÅ‚abym do Seattle. Ale w koÅ„cu zro­
zumiałam, dlaczego szalejesz jak lew z cierniem w łapie,
i postanowiłam dać ci trochę czasu na zrozumienie
samego siebie. Ale nie pozwolę ci się zbliżyć, dopóki nie
pojmiesz do końca, co do mnie czujesz. Wtedy dopiero
podyskutujemy sobie o zazdrości. Nie bój się. Nie ma
przeszkód, których nie zdołalibyśmy pokonać razem.
JakimÅ› cudem Gideon zdoÅ‚aÅ‚ zmusić siÄ™ do mil­
czenia, choć słowa same cisnęły mu się na usta.
Zazdrosny? Zazdrosny o Savage'a? Krew tętniła mu
w żyłach, ale nie z pożądania. Dawno już nie był tak
wÅ›ciekÅ‚y. ZacisnÄ…Å‚ szczÄ™ki i wypadÅ‚ z sypialni, porywa­
jÄ…c po drodze ubranie. Od Å‚omotu zatrzaskiwanych
z furią drzwi zatrzęsła się ściana.
Za nic się nie przyzna, że jest zazdrosny o Jake'a.
Nie da jej tej satysfakcji. Poza tym to nie zazdrość,
tylko ostrożność. Musiał trzymać tego drania z dala od
niej, żeby chronić ją przed jej własną naiwnością.
- Jak mogÅ‚a tego nie widzieć? - mruczaÅ‚ pod no­
sem, kładąc się do łóżka. A skoro nie ma ochoty się
z nim kochać, to trudno - mówił do siebie. -Iprędzej
Hades pokryje siÄ™ soplami, niż znów da siÄ™ wy­
prowadzić w pole przez kobietę i dawnego partnera. [ Pobierz całość w formacie PDF ]