[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rzeczonego, który nie potrafił się opanować i położył dłoń
na jej nadgarstku.
- Sama kawa, żadnego ciastka? - zagadnęła wesoło.
- Nie. Staram się zachować apetyt na pełne danie.
RozpromieniÅ‚a siÄ™. Przy każdym uÅ›miechu na policz­
kach tworzyły się dołeczki, nadające jej twarzy jeszcze
bardziej uwodzicielski wyraz.
WYJDy
ZA MNIE, KATE 93
- W takim razie zaraz coÅ› ci przygotujÄ™. - WstaÅ‚a i ru­
szyła do kuchni.
- Nie, poczekaj! ChciaÅ‚em ciÄ™ gdzieÅ› zabrać. Na przy­
kład do francuskiej restauracji.
- Czy to ma oznaczać, że u nas dania są gorsze niż
w jakiejś tam knajpie? - spytała zaczepnie.
- Oczywiście, że nie. Po prostu chciałem oszczędzić
ci wysiłku - odpowiedział. Prawda była taka, że nie chciał
tracić dziewczyny z oczu.
- %7Å‚aden problem. Obiad jest gotowy. Wystarczy go
tylko odgrzać - rzuciła, znikając w kuchni.
Po raz kolejny uderzyÅ‚a go różnica miÄ™dzy Kate, a ko­
bietami, które znaÅ‚ wczeÅ›niej. Tamte oczekiwaÅ‚y adora­
cji, musiaÅ‚y nieustannie znajdować siÄ™ w centrum uwa­
gi. Panna O'Connor natomiast ciÄ…gle byÅ‚a w ruchu, wszy­
stko musiała zrobić sama i nie oczekiwała pomocy od
nikogo.
Chwilę póz
niej z kuchni wyszła Kate. W rękach niosła
parujące talerze. Skinęła głową na Willa i poprowadziła
go na zaplecze. Gdy usiedli i zaczÄ™li jeść, zapomniaÅ‚ o bo­
żym Å›wiecie. W rekordowo krótkim czasie pochÅ‚onÄ…Å‚ swo­
ją porcję. Kiedy w końcu podniósł wzrok, zobaczył, że
Kate przyglÄ…da mu siÄ™ z rozbawieniem.
- Widzę, że ci smakowało.
- Smakowało? To był najlepszy obiad, jaki w życiu
jadłem! Jesteś geniuszem kuchni.
- DziÄ™kujÄ™ za pochwaÅ‚y. Jak teraz oceniasz moje szan­
se na prowadzenie restauracji?
- Masz talent do gotowania, ale nie zapominaj o żyłce
do interesów. Potrafisz obracać pieniędzmi?
94 WYJDy
ZA MNIE, KATE
- Nie wiem - odparła. - Finanse zawsze były mocną
stroną Maggie. Zamierzałam jej powierzyć tę działkę.
- Maggie jest twojÄ… siostrÄ…, tak? Czym siÄ™ zajmuje?
- Księgowością.
Willowi trudno było wyobrazić sobie kobietę podobną
do Kate na tak odpowiedzialnym stanowisku.
- Dziwne - stwierdził w końcu.
- Nie wszystkie jesteśmy takie narwane. Maggie jest
moim przeciwieństwem. Spokojna, cicha i systematyczna.
Tata zawsze się śmiał, że musi być podrzutkiem.
- Wspomniałaś też o drugiej siostrze.
- Tak, jest... - Na twarzy Kate malowaÅ‚o siÄ™ zakÅ‚opo­
tanie. - Nie wiedziałyśmy o niej aż do śmierci taty.
- Czy masz pewność, że jest tą osobą, za którą się
podaje? Może chce zagarnąć część spadku?
Kate uśmiechnęła się i zatoczyła ramieniem szeroki
Å‚uk.
- To jest cały spadek. Nie ma tu niczego do zagarnięcia
prócz strat.
- Masz rację. - Will uśmiechnął się blado.
- Pamiętam matkę Susan. Tata ożenił się z nią, kiedy
miałam cztery łata. Ich związek rozpadł się po pół roku.
Nikt nie wiedziaÅ‚, że byÅ‚a w ciąży. StraciliÅ›my z niÄ… wszel­
ki kontakt.
- Jak się dowiedzieliście?
- Tata przypadkiem znalazł nekrolog byłej żony. Była
w nim wzmianka o trojgu dzieci, które osierociła. Wynajął
detektywa, by się czegoś o nich dowiedzieć.
Will byÅ‚ zaskoczony. WiÄ™kszość mężczyzn nie zadaÅ‚a­
by sobie tyle trudu. Nie chcieliby się narażać na płacenie
WYJDy
ZA MNIE, KATE 95
alimentów lub przymusowÄ… opiekÄ™ nad niechcianym po­
tomstwem.
- Tata czuł się odpowiedzialny - kontynuowała Kate.
- Na krótko przed jego śmiercią detektyw znalazł dowody,
Å›wiadczÄ…ce o tym, że Susan jest naszÄ… siostrÄ…. Tatko zmie­
nił testament, ale nie zdążył się z nią skontaktować.
Will widział zakłopotanie malujące się na twarzy
dziewczyny/Kierowany nagłym odruchem, ujął jej dłoń
i delikatnie uścisnął.
- Nie powinnaś się tak przejmować.
- Nie chodzi o mnie, tylko o tatÄ™. CzuÅ‚ siÄ™ winny, jak­
by popełnił jakąś zbrodnię. To go dobiło. Przecież nie
mógł wiedzieć o Susan!
- OczywiÅ›cie - zapewniÅ‚ Will. Coraz bardziej intrygo­
wała go ta kobieta. Była energiczna, zaciekła, ale też
i ogromnie lojalna. - Jaka jest Susan?
- Zupełnie jak tata. - Zakłopotanie i smutek na twarzy
Kate ustąpiły miejsca promiennemu uśmiechowi. - Pełna
miÅ‚oÅ›ci, oddania i ciepÅ‚a. Gdy umarÅ‚a jej matka, zaopie­
kowała się przyrodnim rodzeństwem. A przecież mogła je
zostawić.
- To bardzo szlachetne - skomentował Will.
- Dlatego tak bardzo zależy mi na restauracji. Jeśli
odniosÄ™ sukces, pomogÄ™ finansowo Susan. Ona i Maggie
mają po jednej trzeciej udziałów w firmie.
- Czemu mówisz o pomocy tylko dla Susan? - spytał
zaintrygowany Will. [ Pobierz całość w formacie PDF ]