[ Pobierz całość w formacie PDF ]

swojego miejsca. Gdy dotarła do fotela, stanęła i w osłupieniu
rozejrzała się wokoło. Fotel był opuszczony, jakby ktoś na nim
siedział, chociaż wszystkie inne czekały podniesione. Nie to
jednak było najdziwniejsze: spoczywała na nim wielka, na
wpół rozwinięta róża o długiej łodyżce. Należała do rzadkiego
gatunku róż o kolorze ciemnego szkarłatu, który miejscami
przechodził w aksamitną czerń, a miejscami jaśniał jak
pÅ‚omieÅ„. RozsiewaÅ‚a subtelny, niebiaÅ„ski zapach, przypo­
minajÄ…cy ogrody dzieciÅ„stwa, stare koronki przesypane la­
wendą i arystokratyczne panie z przeszłości. Marion nachyliła
się i napawała się jej aromatem. Potem znów rozejrzała się
wokoło, licząc, że znajdzie jej właściciela, ale nikogo nie było
w pobliżu oprócz dwóch starszych pań w tylnym rzędzie
i mężczyzny, do którego zapewne ta róża nie należała. W jej
rzędzie nie było jeszcze nikogo. Może ktoś pomylił miejsca
i odszedł, gdy się zorientował, zapominając o zabraniu kwiatu.
Może wróci po niego za chwilę. Na pewno nikt nie porzuca
czegoÅ› tak piÄ™knego. PodniosÅ‚a różę i upajajÄ…c siÄ™ jej za­
pachem, spojrzaÅ‚a dyskretnie na starsze panie. Po chwili za­
stanowienia podeszła do nich i spytała, czy przypadkiem nie
zgubiÅ‚y kwiatu. ObrzuciÅ‚y jÄ… zimnym spojrzeniem i za­
przeczyły, najwyraz
niej traktując ją jak intruza, więc wróciła
na swoje miejsce, opuściła fotel obok i ostrożnie położyła na
nim różę.
Sala zaczynała się zapełniać i Marion przez swoją lornetkę
z zaciekawieniem obserwowała wchodzących. Patrzyła na
wspaniałe fryzury i kreacje i bawiła się wymyślaniem, kto
czym się zajmuje. Przez cały czas czuła wspaniałą woń róży
i było jej przyjemnie, że leży ona obok. Nie wątpiła, że
wÅ‚aÅ›cicielka powróci i może nawet przez pomyÅ‚kÄ™ bÄ™dzie twie­
rdziła, że nie tylko róża, ale i miejsce należy do niej. Jednak
dopóki jej nie ma, bÄ™dzie mogÅ‚a siÄ™ cieszyć obecnoÅ›ciÄ… cudow­
nego kwiatu. Zapatrzyła się na wchodzących muzyków, gdy
nagle przyszła kobieta, na której miejscu leżała róża. Marion
opuściła lornetkę i czekała na jej reakcję.
- Czy może pani zabrać kwiat z mojego miejsca? - kobieta
odezwała się niemiłym tonem.
Marion czując, że musi pilnować róży, dopóki nie wróci ona
do właściwych rąk, szybko podniosła kwiat i położyła sobie na
kolanach. Kobieta usiadła i nie zwracała już na nią uwagi. Nikt
nie przyszedÅ‚ po różę i Marion pomyÅ›laÅ‚a, że dziÄ™ki niej kon­
cert będzie podwójną przyjemnością.
Kiedy się skończył, Marion stanęła przy wyjściu i rozglądała
się zaniepokojona. Prawie wszyscy już wyszli, a nikt się nie
zgłosił po kwiat. Co ma teraz z nim zrobić? Przecież ktoś, kto go
zgubił, musiał już to zauważyć. Nieśmiało podeszła do portiera
w hallu i powiedziała, że ktoś zostawił różę na jej miejscu.
Portier spojrzał najpierw na różę, potem na miłą dziewczynę,
która ją trzymała, i uśmiechnął się pobłażliwie.
- Myślę, że ona należy już do pani - powiedział. - Nikt nie
fatygowałby się specjalnie, aby po nią wracać. Ktokolwiek ją
zgubił, ma na pewno więcej takich kwiatów.
66
- Tak pan myśli? - westchnęła Marion i razem ze swoim
skarbem udała się do wyjścia.
W jej malutkim pokoiku róża dodawała wszystkiemu
piękna. Marion włożyła ją do wysokiego smukłego wazonika,
który należaÅ‚ jeszcze do jej babci. Jennie uważaÅ‚a, że jest staro­
modny, ale byÅ‚ bardzo Å‚adny i stylowy. Marion usiadÅ‚a i wdy­
chając odurzający zapach, wpatrywała się w prześliczne płatki.
Poczuła się szczęśliwa. Przed snem zastanawiała się jeszcze,
jak kwiat mógł się znalez
ć na jej krześle, ale nie potrafiła
udzielić sobie odpowiedzi. Następnego dnia przyniosła różę do
sklepu. Nie chciała się z nią rozstawać, dopóki nie zwiędnie;
pragnęła napawać się jej pięknem jak najdłużej. Koleżanki
chciały ją powąchać i pytały, skąd Marion ją wzięła. Gdy
odpowiedziaÅ‚a, że znalazÅ‚a, wszystkie myÅ›laÅ‚y, że żartuje; ro­
zeÅ›miaÅ‚y siÄ™ i próbowaÅ‚y zgadnąć, kim jest tajemniczy przyja­
ciel, do którego nie chciała się przyznać.
Przy niektórych ludziach kwiaty nie pozostają świeże zbyt
dÅ‚ugo i szybko przygasajÄ… i wiÄ™dnÄ…. Jednak róża Marion wyda­
wała się kochać przebywanie przy dziewczynie i zdawała się
przy niej rozkwitać. Marion włożyła ją do miski z wodą
i następnego dnia kwiat wyglądał tak świeżo jak przedtem.
Znowu wzięła go do pracy i wszystkie koleżanki myślały, że to
następna róża. Trzeciego dnia nie była już świeża i sztywna, ale
nawet więdnąc zachowała swoje piękno. Czwartego dnia Ma-
rion zebraÅ‚a opadÅ‚e pÅ‚atki i schowaÅ‚a do szuflady razem z chus­
teczkami, ponieważ chciała zachować przynajmniej zapach.
W dzień następnego koncertu ciągle jeszcze miała w głowie
miÅ‚e wspomnienie róży i gdy szÅ‚a do swego miejsca, uÅ›mie­
chnęła się do siebie i ponownie zaczęła się zastanawiać, skąd
znalazła się ona na jej fotelu. Gdy doszła do swojego rzędu,
zatrzymała się, wzięła głęboki oddech i aż chciała przetrzeć
oczy ze zdumienia. Czy wzrok jej nie myli? Znowu tam była!
Wielka, ciemna, gorejÄ…ca róża! ByÅ‚a identyczna jak ta poprzed­
nia, nawet płatki były tak samo zwinięte. Czy to był sen, czy
urojenia?
Jak za pierwszym razem, nie było w pobliżu osoby, do której
kwiat mógłby należeć. Marion usiadła, wzięła różę do ręki
i podniosła prawie na wysokość ust. Musnęła ją delikatnie
67
wargami i poczuła, jak odurzający zapach przenika ją całą.
Gdyby ktoś to obserwował, pomyślałby, że to bardzo piękny
obrazek. Kwiat zdawaÅ‚ siÄ™ być umarÅ‚ym, ukochanym czÅ‚owie­
kiem, który powstał z grobu i wcielił się w piękną formę. Tym
razem dziewczyna od razu wzięła kwiat dla siebie, nie próbując
zgłębiać jego sekretu i ciesząc się samą myślą, że należy do
niej. Wydawało się, że róża ma swoją osobowość i przyszła do
niej z własnej woli.
Gdy zaczęły rozbrzmiewać pierwsze takty muzyki, Marion
odchyliła się do tyłu, położyła głowę na oparciu i zamknęła
oczy. Wydawało jej się, że róża do niej mówi, że opowiada
o cudach, o jakich nigdy nie wiedziała, o wielkich tajemnicach
ziemi - grobu nasion, o zmartwychwstaniu Å‚odygi i kwiatu,
o historiach wiatru, o słowach strumyka, o znaczeniu śpiewu
ptaków, o biciu serca lasu, o szepcie wÄ™drujÄ…cego mchu, o szu­
mie chmur płynących po letnim niebie. Róża mówiła poprzez
muzykę i Marion, której serce było całkowicie pogrążone
w dz
więkach symfonii, widziała wszystko wyraz
nie przed
oczyma swojej duszy.
Koleżanki w sklepie znów powitały ją śmiechem i żartami
dotyczącymi róży, ale dla Marion była ona zbyt ważna, żeby
mogła z niej żartować. Nie odpowiadała więc na zaczepki
i pozwalała im myśleć, co tylko chciały. Sama nie zastanawiała
się, jak róża trafiła na jej fotel. Gdy wkładała opadłe płatki do
szuflady obok tych z poprzedniego kwiatu, uznała, że nie chce
tego wiedzieć. Wystarczyło jej, że dostała dwie piękne róże;
nie było ważne od kogo i dlaczego.
W wieczór czwartego koncertu serce biło jej mocno. Sto
razy powiedziała sobie wcześniej, że tym razem nie będzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]